Η νέα περίοδος και όλοι εμείς.

Οι εθνικές εκλογές του καλοκαιριού σηματοδοτούν το τέλος μιας περιόδου και το άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου για την χώρα, ανεξάρτητα του αποτελέσματος τους. Η τελευταία δεκαετία αναμφίβολα αποτελεί μια ιστορική περίοδο όχι μόνο για εμάς, αλλά  για ολόκληρη την Ευρώπη που βρέθηκε ευάλωτη και ανοχύρωτη ,μπροστά στην οικονομική κρίση. Μια κρίση που ξεκίνησε από την οικονομία αλλά απέκτησε πολλές εκφάνσεις. Εξέθρεψε τον εθνικισμό, οδήγησε την νέα γενιά σε μετανάστευση και συμπίεσε τα εισοδήματα των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων, δημιουργώντας μια νέα τάξη «μη προνομιούχων».

Τα χρόνια που πέρασαν η κρίση ανέδειξε σταδιακά μια πολύπλευρη κρίση και στο επίπεδο των θεσμών και της ίδιας της δημοκρατίας. Ανέδειξε μια Ελλάδα που δεν βλέπαμε,  που ζούσε με δανεικά, ένα πολιτικό σύστημα που έταζε τα πάντα στους πάντες, τον πολίτη που ξέχασε να διεκδικεί, να παράγει, να δημιουργεί και βολεύτηκε με τα «διακοπο-δάνεια», τις επιδοτήσεις και τον εύκολο πλουτισμό. Ανέδειξε ταυτόχρονα μια Ε.Ε. στοιχισμένη γύρω από το νόμισμα και όχι γύρω από τις κοινωνικές ανάγκες, που με στόχο να κρατήσει όρθιο το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης δεν δίστασε να πατήσει πάνω στους λαούς.

Η ριζοσπαστική αριστερά κλήθηκε από τον ελληνικό λαό το 2015 για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου να αναλάβει την διακυβέρνηση, ίσως στην κρισιμότερη μεταπολιτευτικά στιγμή. Ένα κόμμα της «διαμαρτυρίας» κλήθηκε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να πάρει αποφάσεις, να κάνει συμβιβασμούς, για να κρατήσει την κοινωνία όρθια και την χώρα ασφαλή από το ενδεχόμενο μιας χρεωκοπίας. Ένα κόμμα που είχε να αντιμετωπίσει εκτός από τους εταίρους-δανειστές της χώρας και ένα «τοξικό» πολιτικό και επιχειρηματικό περιβάλλον που είχε επενδύσει στην «Αριστερή παρένθεση» και την αποτυχία.

Παρόλα αυτά πολλά έγιναν σε ένα μικρό χρονικό διάστημα για την αποκατάσταση αδικιών που έφεραν τα μνημόνια. Η χώρα προχώρησε μπροστά, κατάφερε να πετύχει στόχους και να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για την επιστροφή στην «κανονικότητα». Έγιναν βέβαια και λάθη σε επιλογές, στρατηγικές και πρόσωπα, λάθη που πρέπει να αξιολογηθούν στην πορεία. Ο κυρίαρχος  λαός αυτά τα 4 χρόνια κλήθηκε μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες και δημοψήφισμα να αποφασίσει, να πάρει την ζωή στα χέρια του, έχοντας ο ίδιος την ευθύνη για την ποιότητα της ζωής του και το μέλλον της πατρίδας.

Σήμερα εκείνο το κόμμα, ο δικός μας ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας βιώσει μια βίαιη ωρίμανση καλείται να επιστρέψει εκεί που ξεκίνησε, να ανασυγκροτηθεί και να εκφράσει έναν  προοδευτικό κυβερνητικό ριζοσπαστισμό έχοντας την γνώση των τελευταίων χρόνων. Έχει το καθήκον να συγκροτήσει ένα πρόγραμμα που θα συμπυκνώνει το όραμα για μια δίκαιη κοινωνία σε μια προοδευτική Ευρώπη, που δεν θα μιλάει μόνο για «αριθμούς», αλλά για ανθρώπους. Ένα αναπτυξιακό «πράσινο» πρόγραμμα που θα μπορούν να αγκαλιάσουν οι παραγωγικοί φορείς, οι εργαζόμενοι και η κοινωνία. Ένα πρόγραμμα δημοκρατικής ανασυγκρότησης του κράτους ,των θεσμών ,των υπηρεσιών προς τον πολίτη. Ένα πρόγραμμα δημιουργίας σε μια χώρα που κουράστηκε με την μετριότητα, το βόλεμα και την στασιμότητα. Ένα πρόγραμμα που θα θωρακίζει την δημοκρατία από τους ολιγαρχίες δίνοντας στον λαό την δυνατότητα του ουσιαστικού ελέγχου. Το τέλος των μνημονίων πρέπει να σηματοδοτεί την επαναστατική επανεκκίνηση της χώρας, μιας επανεκκίνησης που μόνο οι προοδευτικές – αριστερές δυνάμεις μπορούν να πετύχουν.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την ευθύνη και το καθήκον να εκφράσει το πλατύ τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που όλα αυτά τα χρόνια στήριξε την προσπάθεια και ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες βρέθηκε στην Αριστερά με την πεποίθηση ότι  «δεν είναι όλοι οι ίδιοι».  Έχει την ευθύνη να αποδείξει στην πράξη ότι η Αριστερά «δεν είναι μια από τα ίδια».

Σήμερα το κόμμα μας δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα βήμα πίσω, πρέπει να τρέξει μπροστά και να μετασχηματιστεί σε ένα σύγχρονο αριστερό κίνημα που λειτουργεί συλλογικά, ανοικτά και δημοκρατικά. Ένα κίνημα που βάζει στην πρώτη γραμμή την νέα γενιά, ενθαρρύνοντας και στηρίζοντας την συμμετοχή της στην πολιτική, τον συνδικαλισμό, την αυτοδιοίκηση. Ένα κόμμα που «διδάσκει» στην νεολαία την συλλογική πολιτική δράση. Ένα κόμμα και μια νεολαία που λειτουργούν συμπληρωματικά, μια νεολαία που σκέφτεται και δρα, μια νεολαία που μένει στην χώρα παλεύοντας για αυτή, μια νεολαία που δεν μένει στην ανέξοδη διαμαρτυρία, αλλά πρωτοπορεί παράγοντας τεκμηριωμένη πολιτική πρόταση.

Σήμερα ο προοδευτικός κόσμος από την παραδοσιακή Αριστερά, την κεντροαριστερά, την σοσιαλδημοκρατία οφείλει να ενώσει δυνάμεις και να παλέψει απέναντι σε μια ισχυρή νεοφιλελεύθερη Δεξιά που μαζί με την ακροδεξιά και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα θέλουν να κερδίσουν όλα όσα έχασαν τα τελευταία χρόνια. Ειδικότερα οφείλει να ενώσει δυνάμεις απέναντι στον ρατσισμό και την μισαλλοδοξία που παρατηρείτε εντονότερα στην κοινωνία μας.

Είναι προφανές ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να ανασυγκροτηθεί με λόγια, διακηρύξεις και Συνέδρια, απαιτούνται ρήξεις, συγκρούσεις, σχέδιο και συλλογική δράση. Οι διαδικασίες από μόνες τους δεν συγκροτούν τίποτα, αν δεν έχει προηγηθεί η αλληλεπίδραση των ανθρώπων μέσα και έξω από τις οργανωμένες κομματικές λειτουργίες.  Σε αυτή την πορεία μέχρι το συνέδριο δεν αρκεί η εγγραφή μελών ή ηλεκτρονικών μελών, απαιτείται συζήτηση στην βάση των αρχών και των αξιών που θα ενώσουν τα μέλη.

 Παράλληλα απαιτείται κατάλληλη διευρυμένη οργανωτική δομή που θα λειτουργήσει με στόχο να εμπνεύσει τα νέα μέλη, να τα ενσωματώσει στην προσπάθεια, να τα επιμορφώσει και να κάνει κάθε ένα κοινωνό της διαδικασίας.  Απαιτείται ένας κομματικός οργανισμός που δεν περιχαρακώνεται γύρω από την «δικιά του αλήθεια» , που ανοίγει όχι για να αυξήσει τα μέλη του, αλλά για να αλληλεπιδράσει με αυτά και να τα αξιοποιήσει. Ένα κόμμα που λειτουργεί «από τα κάτω», χρησιμοποιώντας την σύγχρονη τεχνολογία και τις παραδοσιακές πρακτικές.

Δεν ζούμε το τέλος της ιστορίας, ζούμε την αρχή μιας νέας περιόδου, την εποχή που οι ιδέες πρέπει να σταθούν απέναντι στα αδιέξοδα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, απέναντι στην κόπωση και τον εκφυλισμό της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας. Μια εποχή που οι ιδέες της προόδου πρέπει να ηγεμονεύσουν απέναντι στο σκοτάδι της συντήρησης. Οι ιδέες όμως απαιτούν ανθρώπους να τις κουβαλούν στην πλάτη τους, απαιτούν ανθρώπους να παλεύουν για αυτές, τότε γίνονται πλειοψηφικές, αποτελεσματικές και τελικά χρήσιμες.