Τρέχουμε...

Τρέχουμε σε ένα κόσμο που μας φοβίζει, ψάχνουμε να βρούμε την λύση στην εξίσωση της ζωής μας. Μα είναι πολλές οι παράμετροι, σε αυτή την εξίσωση και αυτό αυξάνει την πιθανότητα να μην φτάσουμε ποτέ στην λύση, αλλά σε προσεγγίσεις.

Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, ζούμε το άγχος των γονιών μας, ζούμε το άγχος του σχολείου. Μεγαλώνουμε μέσα σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον για να γίνουμε καλύτεροι από τους διπλανούς μας, να γίνουμε ικανότεροι από τους γονείς μας, να βρούμε δουλειά. Σπούδασε έλεγαν οι γιαγιάδες στο χωριό, να γίνεις κάποιος…

Και μπήκαμε στο Πανεπιστήμιο, περνώντας τις εξετάσεις της λύτρωσης μας, μια θέση σε Α.Ε.Ι. ή Τ.Ε.Ι. απλά για να πάρουμε ένα πτυχίο και εμείς. Και πήραμε πτυχίο και τρέχουμε ξανά να προλάβουμε τον επόμενο στόχο, ένα μεταπτυχιακό γιατί δεν υπάρχουν δουλειές, ένα διδακτορικό κλπ. Και ψάχνουμε, ψάχνουμε… Τίποτα στο βάθος του σκοτεινού τούνελ…

Ταυτόχρονα από μπροστά μας περνάνε καθημερινά και νέες πληροφορίες, που μας τρομάζουν, μας αγχώνουν και μας πείθουν ότι δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω για εμάς. Πτώχευση, μνημόνιο, αναδιάρθρωση, κρίση είναι απλά λέξεις η σημασία είναι η καθημερινότητα μας, η ζωή μας, το μέλλον μας.

Και το μέλλον μας δεν το υποθηκεύσαμε εμείς, δεν τα «φάγαμε» εμείς, αλλά εμείς πρέπει να πληρώσουμε για κάποιους. Ε δεν θα πληρώσουμε, ε δεν θα σκύβουμε για πάντα το κεφάλι μας στις προσταγές τους. Δεν θα σκύβουμε το κεφάλι σε αυτούς που έκαναν την πολιτική επάγγελμα. Δεν θα αφήσουμε κανένα ανευθυνο-υπέυθυνο να συνεχίσει να μας φορτώνει με χρέος, την ίδια ώρα που απολαμβάνει ένα μεγάλο μισθό, παροχές κλπ.

Και την λύση δεν θα την βρούμε αγνοώντας τις δυνατότητες μας να αντιδράσουμε. Την λύση θα την βρούμε με ένα απλό τρόπο, αμφισβητώντας όλους όσους επί του ασφαλούς χαράσσουν «οδικούς χάρτες».

Δεν είμαστε αδύναμοι, δεν είμαστε ανίκανοι, είμαστε απλά μόνοι μας ο καθένας στον δικό του κόσμο, στην δική του καθημερινότητα. Να ενώσουμε λοιπόν την κοινή μας ανάγκη, αυτή της αξιοπρέπειας στην ίδια την ζωή. Να παλέψουμε συλλογικά μέσα από τους κοινούς χώρους συνάντησης μας, κινήματα, συλλόγους, πολιτικά κόμματα και παρατάξεις. Ακόμα και τα κόμματα έχουν ανάγκη από νέα λειτουργία, δομή, αρχές, πρόσωπα.

Το μνημόνιο θα φύγει όταν υπάρξει ένα πολιτικό κοινωνικό μόρφωμα που θα δώσει το χαμένο όραμα στον λαό. Το μνημόνιο θα φύγει όταν εμείς προτάξουμε το νέο ήθος που σήμερα λείπει.

Μέχρι τότε απλά θα τρέχουμε...