Πέρασαν και οι φετινές φοιτητικές εκλογές, άντε σε ένα χρόνο πάλι αφίσες, συνθήματα και κόσμος στα Αμφιθέατρα των Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. και ξανά τα ίδια και τα ίδια σε μια διαδικασία δίχως το νόημα που θα έπρεπε να έχει.
Έχει γίνει μόδα στις μέρες μας η πολιτική να είναι σαν το ποδόσφαιρό, οι ομάδες στήνονται και παίζουν «μπάλα» και οι οπαδοί ζητωκραυγάζουν για τον καλύτερο, για αυτό που θα βάλει γκολ, θα φέρει τους περισσότερους στην κάλπη. Καμία συζήτηση βέβαια για την πολιτική και το νόημα των εκλογών σήμερα.
Το Φοιτητικό Κίνημα και η νέα γενιά συντηρηκοποιείται μπροστά στην κρίση. Στηρίζει την παρέα, το βόλεμα, την καλοπέραση και την εξυπηρέτηση. Σε μια εποχή που μιλάμε για την κατάντια του πολιτικού συστήματος, βλέπουμε την νέα γενιά να συντηρεί και όχι να ανατρέπει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, κάνοντας τα Πανεπιστήμια μια δραματική μικρογραφία της.
Βέβαια πολλές είναι εκείνες οι φωνές που θα σπεύσουν να ζητήσουν την κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων ή ακόμα και των φοιτητικών συλλόγων, στα πλαίσια άλλων χωρών, μιλώντας για την Ελληνική μοναδικότητα. Αλλά κάτι τέτοιο προφανώς θα ήταν κοντόφθαλμο, αφού δεν λύνεις ένα πρόβλημα όταν καταργείς ένα θεσμό, αλλά όταν εξορθολογήσεις και επανεκκινείς τον θεσμό αυτό, απομονώνοντας τα στοιχεία που τον εξευτελίζουν.
Σε μια εποχή «ρευστότητας» η αναγκαιότητα επιτάσσει την ανασυγκρότηση του Φοιτητικού Κινήματος και των φοιτητικών παρατάξεων. Οι Φοιτητικές παρατάξεις και ειδικά οι ιστορικές οφείλουν να «διορθώσουν» την πορεία τους αναθεωρώντας και οι ίδιες τις πολιτικές και πρακτικές τους. Μια φοιτητική παράταξη οφείλει να παράγει πολιτική μέσα από τις ιδέες και τις δράσεις της, να εκπροσωπεί τους Φοιτητές και τους νέους παλεύοντας μαζί τους για τις πραγματικές ανάγκες τους. Όσοι θεωρούν ότι η μεγαλύτερη ανάγκη ενός νέου σήμερα είναι οι «σημειώσεις», το δωρεάν μπουκάλι και η παρέα τότε βλέπουν κοντόφθαλμα την ελληνική και παγκόσμια πραγματικότητα. Η μέγιστη ανάγκη της νέας γενιάς είναι να «πιστέψει» ότι μπορεί να δημιουργήσει νέους δρόμους σε κάθε επίπεδο.
Η ανάγκη να πιστέψει ότι μπορεί ένας νέος άνθρωπος να διεκδικήσει συλλογικά καλύτερους όρους για τις σπουδές και την ζωή του. Η ανάγκη του να μπορεί και πιστέψει και να παλέψει για μια άλλη κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης και όχι για μια κοινωνία ατομικισμού. Να πιστέψει και να παλέψει για την ίδια την Δημοκρατία μας, που σήμερα περνά κρίση αντιπροσώπευσης. Να παλέψει και να πιστέψει ότι όλα είναι στα χέρια μας και ότι δεν υπάρχουν πάντα οι άλλοι για να λύσουν τα προβλήματα μας.
Είναι χρυσή η ευκαιρία για τις προοδευτικές δυνάμεις του Φοιτητικού Κινήματος να δουν «αλλιώς» πολλά πράγματα, αν θέλουν να λέγονται προοδευτικές. Να δουν τα πράγματα μέσα από τους Φοιτητές και όχι μέσα από την διαχείριση ενός «σαπισμένου» συστήματος διαχείρισης εξουσίας. Η συνδιοίκηση δεν είναι ευθύνη των σοφών παρατάξεων, αλλά υποχρέωση των φοιτητών και των συλλόγων τους. Η πολιτική δεν μπορεί να παραχθεί μέσα στο σημερινό πολιτικό σύστημα, αλλά μόνο από την νέα γενιά και τους δικούς της πολιτικούς σχηματισμούς.
Αν τίποτα δεν αλλάξει την χρονιά που έρχεται τότε σε ένα χρόνο ακριβώς θα ζήσουμε το ίδιο ποδοσφαιρικό σκηνικό. Νέα παιδιά που σαν οπαδοί πανηγυρίζουν χωρίς να έχουν καταλάβει ότι συνηγορούν στην περαιτέρω διάλυση ενός Κινήματος που θα μπορούσε να δώσει ώθηση στην διεκδίκηση του δικαιώματος μας στην ίδια την αξιοπρέπεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου