Ο φάρος των Αγώνων της Νεολαίας *

* του Αντώνη Ανδρινόπουλου, μέλους Π.Α.Σ.Π. Α.Ε.Ι. Ηρακλείου

Πλησιάζουμε σε μια ακόμα επέτειο της αποτρόπαιης δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα. Μιας δολοφονίας, δια χειρός της συντηρητικής και οπισθοδρομικής δεξιάς, η οποία έμεινε στην ιστορία όχι μόνο για την πράξη αυτή καθ' αυτή, αλλά και για το πολιτικό διακύβευμα το οποίο έκρυβε πίσω της. Έγινε σε μία περίοδο παρόμοια με την σημερινή. Σε μια περίοδο, που οι κοινωνικές εξεγέρσεις κάθε μορφής αποτελούσαν καθημερινότητα για την σπουδάζουσα νεολαία της χώρας εν όψει μίας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του τότε Υπουργείου Παιδείας. Γι’ αυτό ,λοιπόν, κάθε χρόνο στις 8 του Γενάρη πραγματοποιούνται πανελλαδικά συλλαλητήρια και πορείες στην μνήμη του Ν. Τεμπονέρα.

Η ανάμνηση αυτή που αναβιώνει κάθε Γενάρη, δεν μπορεί να αποτελεί μια ακόμα «εκδήλωση διαμαρτυρίας», αλλά πρέπει να αποτελεί οδηγό για τους αγώνες του σήμερα. Αγώνες οι οποίοι, 19 χρόνια μετά, κρίνονται δυσκολότεροι αλλά πάντα αναγκαίοι. Αγώνες τους οποίους, ούτε πρέπει να τους επιδιώκουμε απλώς αναπαράγοντας σενάρια στείρου αρνητισμού, ούτε όμως και να τους παραγκωνίζουμε ακολουθώντας λογικές μη συμμετοχής και αδιαφορίας.

Οι αγώνες μας, οι αγώνες της Νεολαίας, στη σημερινή εποχή με τα δεδομένα της οικονομικής κρίσης και εν όψει της μεταρρύθμισης που έχει προαναγγελθεί στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, θα πρέπει να έχουν αντίκρισμα οποιοδήποτε γεγονός μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο για το μέλλον της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας. Θα πρέπει, να έχουν παραλήπτη οποιαδήποτε Κυβέρνηση της οποίας πάγια τακτική είναι η εξυπηρέτηση μικροπολιτικών συμφερόντων και βασικό μέλημα της το ξεπούλημα οποιουδήποτε αποκτήματος ή ιδεώδους, στο βωμό του χρήματος.

Οι κοινωνικές ή/και φοιτητικές εξεγέρσεις δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αποτελούν προνόμιο των «λίγων και εκλεκτών», ενίοτε αυτοαποκαλούμενων «δημιουργών» του οποιουδήποτε κοινωνικού αγώνα. Κανείς, συνάδελφοι,...

...δεν μπορεί να επικαλεστεί την ''αγωνιστικότητα'' που τον διακατέχει ως μέτρο σύγκρισης έναντι κάποιου άλλου μέρους του κινήματος. Είτε αυτό το κίνημα ονομάζεται κοινωνικό, είτε ονομάζεται φοιτητικό οι εκφραστές του πρέπει να αποτελούν το σύνολο των μονάδων που το απαρτίζουν. Είναι απαράδεκτο συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις να καπελώνουν και να καπηλεύονται χρόνια τώρα τους αγώνες των κινημάτων με σκοπό να εξυπηρετούν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα.

Εν όψει μίας ακόμα, μη ουσιαστικής, μεταρρύθμισης για την Παιδεία, μιας μεταρρύθμισης που βασικό αποδέκτη δεν έχει τους φοιτητές, αλλά τα ταμεία του κράτους, και βασικό σκοπό της την ελαστικοποιήση κάθε είδους, ήρθε η στιγμή οι φοιτητικοί Σύλλογοι, σε κάθε γωνιά της χώρας να κατανοήσουν την αναγκαιότητα να εγκαταλειφθούν λογικές ωχαδελφισμού και αδιαφορίας. Αυτό επιβάλλεται, τη στιγμή που οι μεταρρυθμίσεις παίρνουν με κάθε μέσο και κάτω από την μύτη των φοιτητών ό,τι δικαιωματικά τους ανήκει. Διότι μέσα στα δικαιώματά μας είναι η λειτουργία των Ιδρυμάτων με βασικότερο θεμέλιο το αγαθό της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας και πρέπει σαφώς να διαφυλάξουμε ότι θα συνεχίσουν τα Ιδρύματα να λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο. Ο Νίκος Τεμπονέρας έπεσε θύμα αυτής της δολοφονικής επίθεσης στην χρονική περίοδο που ο τότε Υπουργός Παιδείας Κοντογιαννόπουλος, προσπάθησε μέσα από έμμεσες αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα να καταστρατηγήσει τέτοιου είδους δικαιώματα. Σήμερα που θεμελιώδη δικαιώματα απειλούνται, τόσο στο μέτωπο της Παιδείας, όσο και στα εργασιακά, υπάρχει πέρα από κάθε άλλη φορά η ανάγκη να αντιπαλέψουμε όλα αυτά που θα κάνουν τη ζωή μας χειρότερη.

Αυτή τη φορά, οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση έρχονται δια χειρός Άννας Διαμαντοπούλου, η οποία θέτει τον νέο Νόμο Πλαίσιο σε στημένο διάλογο για να αποπροσανατολίσει το κίνημα από την ουσία. Στο κείμενο διαβούλευσης για το νέο Νόμο, το οποίο έχει κατατεθεί περιέχονται εδάφια τα οποία εφαρμόζονται σε πανεπιστημιακά Ιδρύματα του εξωτερικού και είναι μέρος της λειτουργίας εκπαιδευτικών συστημάτων ξένων χωρών. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί ότι μονίμως οι μεταρρυθμίσεις στην ελληνική εκπαίδευση είχαν σκοπό να αντιγράψουν ξένα, αποδοτικά συστήματα εκπαίδευσης, αλλά σχεδόν ποτέ στην Ελλάδα δεν ήταν αποτελεσματικά. Κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες και καλό είναι το ελληνικό σύστημα να είναι εφαρμοσμένο σε ελληνικά δεδομένα για να μη γίνει άλλη μια κακή και επικίνδυνη «κόπια» κάποιου ευρωπαϊκού ή αμερικανικού συστήματος. Στο κείμενο διαβούλευσης λοιπόν, υπάρχουν εδάφια που αναφέρονται σε ξένα Ιδρύματα, που εκτός των άλλων, δεν διέπονται από τον άκρως δημοκρατικό θεσμό της Συνδιοίκησης. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους τα Ιδρύματα αυτά, αλλά και το «Νέο Πανεπιστήμιο» που θα βαδίσει στο δρόμο τους, αποτελούν και θα αποτελέσουν εν τέλει καλοστημένα μαγαζιά τα οποία θα γίνουν σταδιακά ακόμα ένα γρανάζι στην παγκόσμια κερδοσκοπική μηχανή. Εδώ είναι και ο σημαντικότερος λόγος της συγγραφής του παρόντος κειμένου. Είναι σημαντικό να γίνει αντιληπτό το πολιτικό διακύβευμα της δολοφονικής εκείνης πράξης. Το γεγονός δηλαδή ότι δεν πρέπει να αφήνουμε το μέλλον μας έρμαιο στις αποφάσεις κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι λειτουργούν μεθοδευμένα προς εξυπηρέτηση συμφερόντων. Αυτό είναι ένα μάθημα που πρέπει να πάρουμε από το γεγονός της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα, ότι δηλαδή δεν μπορούμε να αφήσουμε κανέναν να αποφασίζει για μας χωρίς εμάς. Δεν θα αρκεστούμε να θυμόμαστε κάθε χρόνο την αποτρόπαιη αυτή πράξη, ούτε απλώς να λυπόμαστε για το γεγονός, την πνοή στη θλιβερή επέτειο θα τη δώσουν οι αγώνες μας.

Συνάδελφοι, βρισκόμαστε στην εποχή της μεγαλύτερης ίσως οικονομικής ύφεσης στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου. Μίας κρίσης της οποίας η προέλευση δεν αποτελεί κάποιο σταθμό στην ιστορία αλλά συνίσταται στην συσσώρευση πολλών γεγονότων, τα οποία αποτελούν απόρροια του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Η χώρα μας πλήττεται επίσης σε πολύ μεγάλο βαθμό από αυτό το καθεστώς της οικονομική χούντας και δυστυχώς, βρίσκεται στο σημείο να ξεπουλάει την ίδια την Παιδεία ύστερα από λάθη και κακούς χειρισμούς των απανωτών κυβερνήσεων του δικομματισμού.

Σε αυτή την δυσοίωνη κατάσταση σαν φοιτητές έχουμε την υποχρέωση να διαφυλάξουμε πάγια κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος. Έχουμε την υποχρέωση να αντιταχθούμε σε ανούσιες μεταρρυθμίσεις και να παλέψουμε για ένα αύριο με την Παιδεία που μας αξίζει ,καθώς και με καλύτερες συνθήκες αποκατάστασης στην αγορά εργασίας. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε σε λήθαργο σε ένα κράτος που σε κάθε οργανωμένη κοινωνική αντίδραση οι φασίζουσες δυνάμεις της συντήρησης φροντίζουν στην αποσιώπηση των πραγματικών φορέων της δικαιοσύνης.