Αγαπητά μέλη της Π ανεπιστημονικής,
το θέμα της ουσίας είναι αυτό το οποίο προφανώς δεν έχω χάσει, καθώς μπορώ με πλήρη συναίσθηση της ουσίας να επιχειρηματολογήσω για το ουσιαστικό ζήτημα. “Δημόσια Δωρεάν Ποιοτική Παιδεία, στις ανάγκες της κοινωνίας”
Πως απαντάμε σε αυτό το ζήτημα και με τι παραμέτρους το αναλύουμε. Υπάρχουν πολλές επιλογές. Η άκρως ακαδημαϊκού τύπου ανάλυση, η ανάλυση με όρους “αγοράς” , η ανάλυση με όρους μιας ευρύτερης σύγχρονης προοδευτικής αντίληψης και η στενού τύπου κομματική και παρωχημένη ανάλυση της συντηρητικής “αριστεράς”.
Επιλέγω προσωπικά την ανάλυση μιας νέας προοδευτικής αντίληψης για το θέμα της εκπαίδευσης αλλά και για την σχέση Ιδιωτικού – Δημοσίου στις μέρες μας. Ξεκαθαρίζω ότι είμαι υπέρμαχος του “Δημόσιου” χαρακτήρα της Παιδείας μας και όχι του “Κρατικού”. Είμαι υπέρμαχος του ανοικτού στις σύγχρονες προκλήσεις Πανεπιστημίου και όχι του ασφυκτικά γραφειοκρατικού και κρατικίστικου Πανεπιστημίου της συντήρησης.
Επιλέγω ένα Πανεπιστήμιο που λειτουργεί ελεύθερο και αυτόνομο, που αξιολογείτε με διεθνής ερευνητικούς και ακαδημαϊκούς όρους. Ενός Πανεπιστήμιου που αναπτύσσει καινοτόμες ιδέες και πρωτοστατεί στις νέες επιστημονικές “επαναστάσεις”, αλλά και στην διαμόρφωση της κοινωνίας μας. Οι όροι της “αγοράς” προφανώς και δεν έχουν θέση σε ένα Πανεπιστημιακό ίδρυμα. Οι όροι της “αγοράς” προφανώς και δεν έχουν το δικαίωμα να καθορίζουν τα “ερευνητικά πεδία”.
“Διαδικασία Μπολόνια”, μια παρεξηγημένη και κατακεραυνωμένη προσπάθεια. Για την ιστορία η “Διαδικασία της Μπολόνια” ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια από τα παλαιότερα Πανεπιστήμια της Ευρώπης, ως προσπάθεια σύγκλισης και συνένωσης των αντιλήψεων και τρόπων επικοινωνίας των Ευρωπαϊκών Πανεπιστήμιων. Αυτό που αργότερα ονομάστηκε “Ενιαίος Χώρος Ανωτάτης Εκπαίδευσης και Έρευνας”.
Επί της αρχής λοιπόν η Μπολόνια είχε στόχο την ενίσχυσης της “κινητικότητας” καθηγητών , ερευνητών, φοιτητών άρα ΙΔΕΩΝ ανάμεσα στα Πανεπιστήμια της Ευρώπης.
Άρα έπρεπε να βρεθούν κοινά αποδεκτές “γλώσσες” για να μπορέσει να επιτευχθεί η “κινητικότητα”. Να βρεθεί μια “Αξιολόγηση των Ιδρυμάτων που να διέπεται από τις ίδιες βασικές αρχές και δείκτες. Να βρεθεί ένας τρόπος μεταφοράς και αναγνωρίσεις μαθημάτων από ίδρυμα σε ίδρυμα. Να βρεθεί ένας τρόπος αναγνώρισης πτυχίων.
Να μην ξεχνάμε επίσης να αναφέρουμε ότι σε πολλές Συνόδους ήταν κοινή η πεποίθηση ότι η “Παιδεία είναι Δημόσιο Αγαθό και υποχρέωση του Κράτους”. Προφανώς βέβαια και εκεί οφείλουμε να επικεντρώνουμε την κριτική μας είναι η “Λισαβόνα” και η αρνητική επιρροή της στο όλο εγχείρημα της “Μπολόνια”. Με την σύνοδο της “Λισαβόνα” και την ένταξη οικονομετρικών κριτηρίων στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης η κατεύθυνση δεν ήταν αυτή που ήταν πριν από 10 χρόνια.
Εκτίμηση μου είναι ότι το θέμα Μπολόνια είναι ποίο σύνθετο από όσο θέλετε να το παρουσιάζετε. Η αρχική σύλληψη του “Ενιαίου χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας” είναι από τα πιο ουσιαστικά βήματα για την ολοκλήρωση μιας Ευρώπης των γραμμάτων των επιστημών. Μιας διαπολιτισμικής Ευρώπης των Αξιών και όχι των Τραπεζών και του Κεφαλαίου.
Κλείνοντας, θεωρώ ότι στο επίπεδο των εκλογών των Μεταπτυχιακών Φοιτητών, θα ήταν αναγκαίο να αναπτυχθεί ένας ευρύτερος διάλογος προβληματισμού για όλα τα ζητήματα Παιδείας. Ένας διάλογος με στόχο την ανταλλαγή απόψεων και επιχειρημάτων ευρύτερων από αυτά των κομματικών γραμμών.
Δεν μπορεί ο Δημόσιος διάλογος μεταξύ μας και στην ηλικία μας να είναι διάλογος επιπέδου, πρώτου έτους προπτυχιακών. Ας φύγουμε από τα κομματικά στεγανά λοιπόν, χωρίς βέβαια να σημαίνει αυτό ότι διαφωνώ με την ανάγκη ύπαρξης κομμάτων και πολιτικών παρατάξεων.
το θέμα της ουσίας είναι αυτό το οποίο προφανώς δεν έχω χάσει, καθώς μπορώ με πλήρη συναίσθηση της ουσίας να επιχειρηματολογήσω για το ουσιαστικό ζήτημα. “Δημόσια Δωρεάν Ποιοτική Παιδεία, στις ανάγκες της κοινωνίας”
Πως απαντάμε σε αυτό το ζήτημα και με τι παραμέτρους το αναλύουμε. Υπάρχουν πολλές επιλογές. Η άκρως ακαδημαϊκού τύπου ανάλυση, η ανάλυση με όρους “αγοράς” , η ανάλυση με όρους μιας ευρύτερης σύγχρονης προοδευτικής αντίληψης και η στενού τύπου κομματική και παρωχημένη ανάλυση της συντηρητικής “αριστεράς”.
Επιλέγω προσωπικά την ανάλυση μιας νέας προοδευτικής αντίληψης για το θέμα της εκπαίδευσης αλλά και για την σχέση Ιδιωτικού – Δημοσίου στις μέρες μας. Ξεκαθαρίζω ότι είμαι υπέρμαχος του “Δημόσιου” χαρακτήρα της Παιδείας μας και όχι του “Κρατικού”. Είμαι υπέρμαχος του ανοικτού στις σύγχρονες προκλήσεις Πανεπιστημίου και όχι του ασφυκτικά γραφειοκρατικού και κρατικίστικου Πανεπιστημίου της συντήρησης.
Επιλέγω ένα Πανεπιστήμιο που λειτουργεί ελεύθερο και αυτόνομο, που αξιολογείτε με διεθνής ερευνητικούς και ακαδημαϊκούς όρους. Ενός Πανεπιστήμιου που αναπτύσσει καινοτόμες ιδέες και πρωτοστατεί στις νέες επιστημονικές “επαναστάσεις”, αλλά και στην διαμόρφωση της κοινωνίας μας. Οι όροι της “αγοράς” προφανώς και δεν έχουν θέση σε ένα Πανεπιστημιακό ίδρυμα. Οι όροι της “αγοράς” προφανώς και δεν έχουν το δικαίωμα να καθορίζουν τα “ερευνητικά πεδία”.
“Διαδικασία Μπολόνια”, μια παρεξηγημένη και κατακεραυνωμένη προσπάθεια. Για την ιστορία η “Διαδικασία της Μπολόνια” ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια από τα παλαιότερα Πανεπιστήμια της Ευρώπης, ως προσπάθεια σύγκλισης και συνένωσης των αντιλήψεων και τρόπων επικοινωνίας των Ευρωπαϊκών Πανεπιστήμιων. Αυτό που αργότερα ονομάστηκε “Ενιαίος Χώρος Ανωτάτης Εκπαίδευσης και Έρευνας”.
Επί της αρχής λοιπόν η Μπολόνια είχε στόχο την ενίσχυσης της “κινητικότητας” καθηγητών , ερευνητών, φοιτητών άρα ΙΔΕΩΝ ανάμεσα στα Πανεπιστήμια της Ευρώπης.
Άρα έπρεπε να βρεθούν κοινά αποδεκτές “γλώσσες” για να μπορέσει να επιτευχθεί η “κινητικότητα”. Να βρεθεί μια “Αξιολόγηση των Ιδρυμάτων που να διέπεται από τις ίδιες βασικές αρχές και δείκτες. Να βρεθεί ένας τρόπος μεταφοράς και αναγνωρίσεις μαθημάτων από ίδρυμα σε ίδρυμα. Να βρεθεί ένας τρόπος αναγνώρισης πτυχίων.
Να μην ξεχνάμε επίσης να αναφέρουμε ότι σε πολλές Συνόδους ήταν κοινή η πεποίθηση ότι η “Παιδεία είναι Δημόσιο Αγαθό και υποχρέωση του Κράτους”. Προφανώς βέβαια και εκεί οφείλουμε να επικεντρώνουμε την κριτική μας είναι η “Λισαβόνα” και η αρνητική επιρροή της στο όλο εγχείρημα της “Μπολόνια”. Με την σύνοδο της “Λισαβόνα” και την ένταξη οικονομετρικών κριτηρίων στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης η κατεύθυνση δεν ήταν αυτή που ήταν πριν από 10 χρόνια.
Εκτίμηση μου είναι ότι το θέμα Μπολόνια είναι ποίο σύνθετο από όσο θέλετε να το παρουσιάζετε. Η αρχική σύλληψη του “Ενιαίου χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας” είναι από τα πιο ουσιαστικά βήματα για την ολοκλήρωση μιας Ευρώπης των γραμμάτων των επιστημών. Μιας διαπολιτισμικής Ευρώπης των Αξιών και όχι των Τραπεζών και του Κεφαλαίου.
Κλείνοντας, θεωρώ ότι στο επίπεδο των εκλογών των Μεταπτυχιακών Φοιτητών, θα ήταν αναγκαίο να αναπτυχθεί ένας ευρύτερος διάλογος προβληματισμού για όλα τα ζητήματα Παιδείας. Ένας διάλογος με στόχο την ανταλλαγή απόψεων και επιχειρημάτων ευρύτερων από αυτά των κομματικών γραμμών.
Δεν μπορεί ο Δημόσιος διάλογος μεταξύ μας και στην ηλικία μας να είναι διάλογος επιπέδου, πρώτου έτους προπτυχιακών. Ας φύγουμε από τα κομματικά στεγανά λοιπόν, χωρίς βέβαια να σημαίνει αυτό ότι διαφωνώ με την ανάγκη ύπαρξης κομμάτων και πολιτικών παρατάξεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου