ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ... Αργία ή Απεργία;

Φίλες και φίλοι,

σήμερα πρώτη του Μάη μια μέρα μνήμης και τιμής στους εργάτες του Σικάγου αλλά και όλους όσους πρωτοστάτησαν στον αγώνα για τα εργασιακά δικαιώματα. Άραγε πώς αντιλαμβάνεται σήμερα η κοινωνία των «νεοελλήνων» αυτή την μέρα; Πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματα αυτής της μέρας σε σχέση με τις ασφαλιστικές «μεταρρυθμίσεις» ; Είναι απεργία ή αργία;

Τα παραπάνω ερωτήματα και το βαθύτερο νόημα τούτης της μέρας οφείλουν να μας προβληματίσουν όλους και ειδικά τους νεότερους εργαζόμενους. Μετά από πολλά χρόνια αγώνων, που βάφτηκαν ακόμα και με αίμα εργατών σήμερα μπορούμε ακόμα να μιλάμε για οκτώ ώρες δουλείας, μπορούμε να μιλάμε για δικαιώματα της εργατικής τάξης, μπορούμε και μιλάμε για την απεργία, το μοναδικό όπλο των εργαζομένων.

Δυστυχώς φαίνεται ότι για όλους εμάς τους «νεοέλληνες» κάποια πράγματα χάνουν παντελώς τους συμβολισμούς και την αξία τους. Η 1η Μάη από μέρα σταθμός και μέρα απεργίας μετεξελίχτηκε σε μέρα «χαλάρωσης» και διακοπών, καθώς είναι αργία για το ευρύτερο δημόσιο τομέα και ένα μεγάλο κομμάτι του Ιδιωτικού. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα στις καθιερωμένες συγκεντρώσεις στα εργατικά κέντρα όλης της χώρας αλλά και του νησιού μας δεν είναι παρά ελάχιστοι συνδικαλιστές.

Λίγες εβδομάδες μετά την ψήφιση του αντεργατικού Νόμου για το Ασφαλιστικό μεγαλώνει και η ανασφάλεια για όλους εμάς τους νέους. Σε μία εποχή που η ανασφάλιστη και ευκαιριακή εργασία ανθεί, σε μία εποχή που βλέπουμε τα όνειρα μας να καταπατώνται από το σύστημα, σε μία εποχή που όλα γύρω μας αλλάζουν ταχύτατα, πρέπει να στείλουμε εμείς το δικό μας μήνυμα διατρανώνοντας την αντίθεση μας σε όλα αυτά που μας ετοιμάζουν. Το μέλλον μας δεν μπορεί να είναι η ανασφάλεια.

Στα χρόνια που έρχονται η μάστιγα της ανεργίας και της ακρίβειας θα μας πλήξουν όλους μας. Είναι επιτακτική η ανάγκη για την ενδυνάμωση των συνδικάτων και των εργατικών κέντρων. Είναι πολλά τα μέτωπα που ανοίγονται, είναι η ιδιωτικοποίησης της Δημόσιας περιουσίας (Ολυμπιακή, Ο.Τ.Ε.), είναι η συρρίκνωση του Δημόσιου συστήματος Παιδείας και Υγείας. Μόνο με συλλογικούς «ακηδεμόνευτους» αγώνες μπορούμε να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε την αλλαγή. Μόνο με συλλογικές δράσεις μπορούμε να τιμήσουμε όλους εκείνους που την 1η Μάη θυσιάστηκαν για μας. Η αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική δεν είναι μόνο θέμα των κομμάτων της αντιπολίτευσης αλλά ζήτημα του λαού που σηκώνει το βάρος της κάθε «μεταρρύθμισης». Η 1η Μάη είναι η αφετηρία για νέες διεκδικήσεις, είναι μέρα απεργιακού ξεσηκωμού, είναι μέρα για να δώσουν οι πολίτες το δικό τους μήνυμα.