Το παραπάνω ερώτημα δεν είναι το κυρίαρχο σε αυτές τις δύσκολες στιγμές για τον λαό μας, αλλά ίσως η απάντηση του να είναι η αρχή για μια νέα ιστορική περίοδο για την πατρίδα.
Ο λαός και η κοινωνία μπορεί να ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση στις εκλογές του Ιούνη, αλλά ο ίδιος λαός μπορεί εύκολα να στείλει ξανά τον ΣΥΡΙΖΑ στο 4%. Τα κριτήρια έχουν αλλάξει, καθώς η ίδια η κοινωνία βιώνει με τον ποιο δραματικό τρόπο το τέλος της μεταπολίτευσης. Στις κρίσιμες στιγμές που ζούμε δεν υπάρχουν δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες, δεν υπάρχουν μεγάλα λόγια και ψεύτικες “συγνώμες”. Είναι η ώρα για τις μεγάλες τομές, για τις μεγάλες αλήθειες, για τις μεγάλες συγκρούσεις.
Η Αριστερά οφείλει σήμερα να επαναπροσδιοριστεί από δύναμη της ανέξοδης διαμαρτυρίας σε δύναμη διακυβέρνησης του τόπου. Οφείλει να μετασχηματιστεί στην αναγκαία κοινωνική πλειοψηφία υλοποίησης των διεκδικήσεων και των οραμάτων του λαού μας. Όμως αυτή η διαδικασία του επαναπροσδιορισμού δεν πρέπει να γίνει με “στρογγυλοποιήσεις” στις βασικές αρχές της, δεν πρέπει να στηριχθεί σε συμβιβαστικές λύσεις ανάμεσα στα “αναγκαία” και τα “εφικτά”. Είναι η ώρα των μεγάλων συγκρούσεων με τους συμβιβασμούς και τις παραχωρήσεις του παρελθόντων, συγκρούσεων με τις παθογένειες που μας έφεραν στο σκοτεινό σήμερα...
Μιλώντας για την Αριστερά σήμερα δεν πρέπει να ξεχνάμε το βασικό συστατικό μιας πλειοψηφικής Αριστεράς τον Λαό. Δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος χωρίς την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Ενεργοποίηση σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής ζωής της χώρας. Συμμετοχή στα κοινωνικά κινήματα, τα συνδικάτα, την αυτοδιοίκηση, τα κόμματα. Συμμετοχή ουσίας και παραγωγής πολιτικής, ελέγχου και αξιολόγησης και όχι συμμετοχή ανάθεσης πρωτοβουλιών στους “πάνω”. Η μόνη ελπίδα είναι η “από τα κάτω” ενεργοποίηση κάθε πολιτικής δράσης.
Η επόμενη περίοδος θα είναι σύνθετη, καθώς η κρίση και το βάθεμα των αδιεξόδων της σημερινής πολιτικής, βάζουν ερωτήματα που αναζητούν επιτακτικά απαντήσεις. Ο λαός περιμένει από την Αριστερά συγκεκριμένο ξεκάθαρο πολιτικό σχέδιο για την επόμενη μέρα, σχέδιο που θα δείχνει τον δρόμο για το “ξέφωτο” και όχι γενικόλογες εκθέσεις ιδεών. Το εγχείρημα της επόμενης μέρας είναι προφανές ότι δεν θα είναι εύκολο, αλλά δεν είναι και ανέφικτο.
Καταθέτω μερικές σκόρπιες σκέψεις και προβληματισμούς μου για όλα τα παραπάνω.
Ζήτημα 1ο:
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει το επόμενο χρονικό διάστημα να αποσαφηνίσει με τον καθαρότερο δυνατό τρόπο το σχέδιο του για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, καθώς είναι και πυρήνας της πολιτικής εξόδου από την σημερινή ύφεση. Η παραγωγική ανασυγκρότηση δεν πρέπει να είναι απλά ένα σύνθημα αλλά πρόταση για όλους τους τομείς της οικονομίας. Πρόταση με περιεχόμενο που θα βάζει όλες τις παραμέτρους όπως τον ρόλο του τραπεζικού συστήματος, των ΔΕΚΟ, του κράτους και των πολιτών. Η ανασυγκρότηση της Οικονομίας σε μια διαλυμένη χώρα απαιτεί την ενεργοποίηση όλων των επιστημονικών, συνδικαλιστικών, επιχειρηματικών ενώσεων. Στην ερώτηση που θα βρεθούν τα λεφτά, επιτέλους η απάντηση οφείλει να είναι ότι ο λαός θα εργαστεί για την πρόοδο της χώρας παράγοντας τον πλούτο μόνος του. Η λογική των συνεχιζόμενων δανεισμών και μέτρων είναι ένας ατέρμονος βρόγχος που δεν μας οδηγεί πουθενά.
Ζήτημα 2ο:
Στο βασικό ερώτημα που τίθεται σε σχέση με το παραμονή ή όχι στην ζώνη του “Ευρώ” δεν χωρούν πολλές απαντήσεις και εκτιμήσεις. Η βασική θέση πρέπει να είναι “Καμία θυσία για το Ευρώ”. Δεν μπορεί ο λαός να βασανίζεται για ένα νόμισμα βλέποντας την ανεργία να αυξάνει και τον μισθό του να συρρικνώνεται . Δεν μπορεί να ζητάμε από μια χώρα να θυσιάζει τον λαό της για την επιβίωση ενός κοινού νομίσματος. Από την άλλη πλευρά πρέπει να είναι σαφές ότι η έξοδος από το Ευρώ προϋποθέτει την ταυτόχρονη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την αλλαγή της νοοτροπίας του “καταναλωτή πολίτη” σε “παραγωγό πολίτη. Καμία επιλογή δεν είναι εύκολη για αυτό ο λαός θα πρέπει να ξέρει την αλήθεια και να είναι έτοιμος να παλέψει για κάθε ενδεχόμενο. Η Ευρωζώνη έχει μια ελπίδα μόνο αν δημιουργηθεί σε νέα βάση ως ένωση λαών με στόχο την κοινωνική δικαιοσύνη και την οικονομική ανάπτυξη όλων των χωρών - μελών σε μια βάση ισοτιμίας των μελών της. Οι πολίτες του Ευρώ σήμερα ζουν τα αποτελέσματα μιας τραπεζοκεντρικής πολιτικής “αριθμών” που βάζει τα κέρδη πάνω από τους λαούς και τις ανάγκες τους.
Ζήτημα 3ο:
Η χώρα έχει ανάγκη από μεγάλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με προοδευτικό χαρακτήρα. Η ανασυγκρότηση και εξορθολογισμός της Δημόσιας Διοίκησης είναι μια από αυτές. Το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης πρέπει να δώσει την θέση του σε ένα κράτος που θα υπηρετεί τον στόχο της παραγωγικής ανασυγκρότησης, ένα κράτος που θα σέβεται τον πολίτη και θα παρέχει ποιοτικές και αξιόπιστες υπηρεσίες. Η ανασυγκρότηση του κράτους δεν σημαίνει απόλυση υπαλλήλων, αλλά ορθολογική αξιοποίηση του ανθρωπίνου δυναμικού προς όφελος του λαού και με βάση τις ανάγκες του.
Η πάταξη της φοροδιαφυγής δεν μπορεί να μένει στα χαρτιά των προεκλογικών προγραμμάτων αφήνοντας τα συμφέροντα να πλουτίζουν την ίδια στιγμή που ο λαός ζει στα όρια της φτώχειας. Η συγκρότηση ενός δίκαιου και σταθερού φορολογικού συστήματος που μοιράζει τα φορολογικά βάρη εκεί που πρέπει προστατεύοντας τα χαμηλά εισοδήματα, τις ευπαθείς ομάδες και την υγιή επιχειρηματικότητα πρέπει να είναι ξεκάθαρος στόχος. Ένα δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα σε συνάρτηση με την ενίσχυση των μηχανισμών ηλεκτρονικού ελέγχου και την κατάργηση της γραφειοκρατίας στο δημόσιο μπορεί να αποτελέσει λύση στο πρόβλημα της φοροδιαφυγής
Ζήτημα 5ο:
Κεντρικό ζήτημα για μια Αριστερή κυβέρνηση οφείλει να είναι ο ρόλος του κράτους στην οικονομία. Ο ρόλος του κράτους - επιχειρηματία απέτυχε πριν από πολλά χρόνια στα κομμουνιστικά καθεστώτα, αλλά και ο ρόλος του κράτους παρατηρητή δεν κατάφερε να προστατεύσει τον λαό και να βοηθήσει στην ανάπτυξη της χώρας.
Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας απαιτεί ως εργαλείο της ένα ισχυρό δημόσιο τραπεζικό πυλώνα που θα ασκεί πολιτική επενδύσεων και ταυτόχρονα ελέγχου του τραπεζικού συστήματος. Ταυτόχρονα κεντρικό ρόλο οφείλουν να παίξουν οι Δημόσιες Επιχειρήσεις (Δ.Ε.Η. κλπ) στις οποίες το Δημόσιο πρέπει να ανακτήσει το πλειοψηφικό πακέτο με κάθε τρόπο. Το έως σήμερα ξεπούλημα κερδοφόρων επιχειρήσεων (π.χ. ΟΤΕ) είχε σαν συνέπεια την μείωση εσόδων για το ελληνικό δημόσιο. Ας μην ξεχνάμε ότι οι ΔΕΚΟ απαξιώθηκαν από τις ίδιες τις κυβερνήσεις για να μπορέσουν να πουληθούν σε εξευτελιστικές τιμές και ξαφνικά να γίνουν κερδοφόρες.
Ζήτημα 6ο:
Η μεταπολίτευση αν και ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές, ύστερα από τον αγώνα του λαού μας για Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία, Κοινωνική Δικαιοσύνη κατέληξε σε αυτό που σήμερα βλέπουμε τριγύρω μας. Μια δημοκρατία των κομμάτων , των κολλητών, των γνωστών και των παρατρεχάμενων, δημοκρατία σε επίφαση που μένει στο “φαίνεσθαι” αγνοώντας την Λαϊκή Κυριαρχία.
Τα τελευταία τρία χρόνια τα δελτία ειδήσεων έγιναν καθημερινοί προπαγανδιστές του μνημονίου εκβιάζοντας ακόμα και την Λαϊκή ψήφο τον Μάη και τον Ιούνη. Εκπομπές “αγορασμένων” δημοσιογράφων καταδίκαζαν κάθε μέρα κάθε αντίληψη και ιδέα αντίθετη με την άρχουσα πολιτική αντίληψη. Η διαπλοκή έγινε ένα με το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα από πυρήνες ιδεών έγιναν διαχειριστές της εξουσίας.
Στην νέα ιστορική περίοδο ο λαός πρέπει να γίνει και ο ρυθμιστής της πολιτικής, άλλωστε ο λαός είναι η ψυχή της Δημοκρατίας. Η ενίσχυση των θεσμών συμμετοχής και κοινωνικού ελέγχου πρέπει να ξαναπεράσει στην νοοτροπία των πολιτών και ειδικά της νέας γενιάς. Το εκπαιδευτικό σύστημα μέσα από την κατεύθυνση του θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση της κοινωνίας και το ξερίζωμα των αντιλήψεων του χτες.
Κάθε ένας από εμάς και ειδικά η νέα γενιά της χώρας έχουμε την ευθύνη να αγωνιστούμε με κάθε τρόπο, για να αλλάξει επιτέλους κάτι σε αυτή την χώρα. Να δώσουμε τον αγώνα σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο για να δώσουμε ελπίδα στις επόμενες γενιές. Με την συμμετοχή μας στις πολιτικές διεργασίες που πραγματοποιούνται μέσα στην κοινωνία πρέπει να διαμορφώσουμε επιτέλους ως γενιά το κοινό μας μέλλον. Αν σήμερα δεν πράξουμε το αυτονόητο, αύριο δεν θα έχουμε το δικαίωμα να ζητάμε εξηγήσεις από όλους εκείνους που το έπραξαν.
Η συγκρότηση της μεγάλης Αριστερής Δημοκρατικής παράταξης δεν θα γίνει αυτόματα, προϋποθέτει συγκρούσεις, πολιτικό διάλογο, κοινωνικές διεργασίες. Προϋποθέτει όραμα και συμμέτοχη! Οι καιροί το απαιτούν! Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να πετύχει αν κάνει τον λαό βασική και μοναδική συνιστώσα του, αν αφήσει πίσω τις παθογένειες και αγκυλώσεις του χτες. Μόνο τότε ο λαός θα επιβάλλει την κυβέρνηση της Αριστεράς.
πολύ καλό !
ΑπάντησηΔιαγραφή