Με αφορμή τις εκλογές για την Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ.

 
Eίναι γεγονός ότι η απογοήτευση διαπερνά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και είναι μια απογοήτευση απέναντι στο πολιτικό μας σύστημα, τους θεσμούς και την ίδια την Δημοκρατία μας. Αυτή η απογοήτευση αποτυπώνεται και στον δικό μας πολιτικό χώρο, ο οποίος ύστερα από την απότομη άνοδο στην εξουσία το 2016, βίωσε έντονους μετασχηματισμούς που δεν κατάφερε να εμπεδώσει και να αντιληφθεί. Όλα αυτά μας οδήγησαν σε διασπάσεις, αποχωρήσεις, παραιτήσεις και εντάσεις που βιώσαμε και βιώνουμε ακόμα. Έχουμε όμως την ευθύνη να σταθούμε όρθιοι, να κατανοήσουμε γρήγορα τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και να συγκροτήσουμε ένα συλλογικό σχέδιο που θα υπηρετήσουμε όλοι και όλες μαζί το επόμενο διάστημα. Έχουμε την συλλογική ευθύνη να αποδείξουμε στην πράξη ότι «δεν είναι όλοι το ίδιο». 

Ο κόσμος όπως τον ξέραμε έχει αλλάξει, ένα νέο περιβάλλον διαμορφώνεται καθημερινά σε «εκτός ισορροπίας» συνθήκες που τις τροφοδοτούν οι συνεχιζόμενες κρίσεις του κυρίαρχου μοντέλου. Η κοινωνική οργάνωση και αλληλεπίδραση, διαμορφώνεται μέσα από διαδικτυακές πλατφόρμες και η πληροφορία ταξιδεύει και διαχέεται με απίστευτες ταχύτητες, πολλές φορές εμπλουτισμένη με fake πληροφορίες. Ο λαϊκισμός με τις «εύκολες λύσεις» και «υπεραπλουστεύσεις» εξαπλώνεται σε κάθε σπίτι και διαμορφώνει μια επικίνδυνη για την δημοκρατία κατάσταση, αυτό καταγράφεται και με την αποχή των πολιτών στις εκλογές. Σε αυτό το περιβάλλον η παρέμβαση μας οφείλει να γίνει με νέα εργαλεία και μεθόδους αν θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι και αποτελεσματικοί. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ οφείλει να αποκτήσει ξανά περιεχόμενο κατανοητό από τον μέσο πολίτη και ειδικά την νεολαία της οποίας τις «νόρμες» δεν έχουμε εξ ολοκλήρου αποκρυπτογραφήσει. Σε αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχουν «απόλυτες αλήθειες» και «μοναχικές διαδρομές», η προοδευτική παράταξη σε όλες τις εκφράσεις οφείλει να βρει κοινό βηματισμό απέναντι στην συντήρηση, τον λαϊκισμό και την ακροδεξιά ρητορική. Η προοδευτική παράταξη οφείλει να συναντηθεί ξανά με τους πολίτες συγκροτώντας ένα κοινωνικό ρεύμα που διεκδικεί τα αυτονόητα. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. μέσα από την διαδρομή του, τις επεξεργασίες του, τις πραγματικές πολιτικές που εφάρμοσε κατά την περίοδο διακυβέρνησης του, έχει αποδείξει ότι εκπροσωπεί μια Αριστερά που μάχεται, που μετασχηματίζεται, που αντιλαμβάνεται ότι οι ιδεολογία μας οφείλει να υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες και όχι μια κοινωνία του χτες. Η δική μας Αριστερά δεν κρύφτηκε πίσω από ιδεολογήματα, δεν περιχαρακώθηκε όταν έπρεπε να βγει μπροστά, ανέλαβε την ευθύνη, έκανε συμμαχίες και συμβιβασμούς με στόχο να σταθεί η κοινωνία ξανά όρθια όταν αυτό έπρεπε να γίνει. Η δική μας Αριστερά, έκανε λάθη και κρίθηκε για αυτά παραπάνω από όσο έπρεπε, η δική μας Αριστερά μπορεί να αποτελέσει τον πυρήνα για το νέο που η κοινωνία έχει ανάγκη. Σήμερα έχουμε μπροστά μας ένα νέο πεδίο διαμόρφωσης πολιτικών, καθώς τα ζητήματα δεν είναι τοπικά, αλλά παγκόσμια, δεν μπορούμε να πορευόμαστε με το τι έγινε χτες, αλλά με το τι βιώνει η ελληνική κοινωνία σήμερα και πως θα υπάρχει αύριο για τα παιδιά μας.  Η προοδευτική παράταξη σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο οφείλει να συγκροτήσει ένα σχέδιο για την Ελλάδα και την Ευρώπη μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον μεγάλων αβεβαιοτήτων. 

Όλοι εμείς που έχουμε επιλέξει να συμμετέχουμε σε κόμματα και συλλογικότητες, οφείλουμε μέσα από την δράση μας σε κάθε επίπεδο να γίνουμε αναμεταδότες μια κεντρικής προσπάθειας που θα έχει ως στόχο οι πολίτες να έρθουν ξανά κοντά στην πολιτική και την συλλογική δράση. Γιατί η πολιτική ασκείται όχι μέσα σε κομματικά γραφεία, αλλά στην ίδια την κοινωνική μας δράση, στον χώρο της επαγγελματικής μας δραστηριότητας, μέσα από την αυτοδιοίκηση, τις επιστημονικές ενώσεις, τον πολιτισμό, τα κοινωνικά κινήματα. Κάθε ένας και μια από εμάς οφείλει εκεί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο επικοινωνίας με τους πολίτες, να χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης. Ένα πλαίσιο που δεν θα είναι γενικό και αόριστο, αλλά θα δομείται πάνω σε αυτά που ο πολίτης μπορεί να κατανοήσει, που θα μπορεί να δει μέσα από αυτό άμεσες λύσεις στα προβλήματα του. Ο νέος που σήμερα βρίσκεται στην παραγωγική ηλικία 25-45 θέλει λύσεις για το στεγαστικό, θέλει κίνητρα για να δημιουργήσει οικογένεια, κίνητρα για να επιχειρήσει, κίνητρα ώστε να είναι παραγωγικός εργαζόμενος. Ο νέος πρέπει να γίνει οργανικό κομμάτι σε όλα τα πεδία άσκησης πολιτικής.

Η νέα Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ οφείλει να λειτουργήσει ως ένα όργανο που θα έχει πολιτική λειτουργία και παιδαγωγικό ρόλο προς τα στελέχη και τους πολίτες, με τα μέλη της να αποτελούν μια εθνική αντιπροσωπία που μεταφέρει τους προβληματισμούς και τον παλμό των τοπικών κοινωνιών. Ένα πολιτικό όργανο που επεξεργάζεται λύσεις σε επιμέρους ζητήματα στην βάση των πολιτικών μας θέσεων, ένα πολιτικό όργανο που λειτουργεί από κάτω προς τα πάνω. Δεν έχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ από ένα ακόμα όργανο ανούσιων «συσχετισμών», ένα όργανο «χειροκροτητών» κάθε εξουσίας, ένα όργανο που απλά ακούει και δεν μιλάει. Έχουμε λοιπόν την ιστορική ευθύνη να εκλέξουμε από την βάση μας τους καλύτερους και τις καλύτερες, ώστε να μπορέσουν μέσα από τα βιώματα τους, τον χώρο δουλειάς τους, τον χώρο δράσης τους να εκπροσωπήσουν τις ιδέες της προοδευτικής και δημοκρατικής παράταξης. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα όργανο «στελεχών του σωλήνα», αλλά από ένα όργανο ενεργών πολιτών που είναι μέσα στην κοινωνία και δρουν μαζί της, ένα όργανο που μπορούμε αρμονικά να συνδυάσουμε τον πλούτο των παλαιών στελεχών μας με την φρεσκάδα των νεότερων. 

Επιλέγω να είμαι υποψήφιος για την νέα Κεντρική Επιτροπή, γιατί εκτιμώ ότι η ανανέωση σε πρόσωπα είναι ανανέωση και σε ιδέες για τον τρόπο δράσης και οργάνωσης μας. Επιλέγω να είμαι υποψήφιος κόντρα στην λογική που θέλει την γενιά μου να μην συμμετέχει και να κρίνει τα πάντα από τον καναπέ του σπιτιού της. Επιλέγω να είμαι υποψήφιος γιατί στον χώρο της επαγγελματικής μου δραστηριότητας αλληλεπιδρώ καθημερινά με παιδιά και γονείς που διακρίνουν την αβεβαιότητα αυτού του κόσμου, που κουράστηκαν να περιμένουν σωτήρες και που πρέπει να κινητοποιήσουμε όλοι μαζί σε μια νέα εποχή σχέσης πολιτών και πολιτικής. Επιλέγω να συμμετέχω στον ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. γιατί σέβομαι όλους εκείνους που κάποτε πίστεψαν στην ΕΛΠΙΔΑ, έμειναν στον χώρο απέναντι σε κάθε αντιξοότητα και έβαλαν το εγώ κάτω από το εμείς. Μπορούμε να τα καταφέρουμε, αν κατανοήσουμε το καθήκον μας, απέναντι στις ιδέες, αξίες και αρχές μας.

Συμμετοχή & Δημοκρατία (με αφορμή το 5ο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ)

Η συμμετοχή μας σε συλλόγους, επιστημονικές ενώσεις, πολιτικά κόμματα είναι το αυτονόητο καθήκον μας ως πολιτών που θέλουμε να δούμε την Δημοκρατία υπό το πρίσμα της δημιουργικής συμμετοχής. Όσοι επιλέγουμε να συμμετέχουμε δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε σε όλα, απλά υπάρχει ένας ελάχιστος κοινός παρανομαστής ιδεών, αρχών και αξιών που μας ενώνει σε μια πολιτική οργάνωση. 

Σε μια εποχή που βολεύει η απαξίωση της πολιτικής και των θεσμών συμμετοχής, οφείλουμε ειδικά οι νεότεροι να δείξουμε ότι η συμμετοχή μας έχει νόημα, μπορεί να λειτουργήσει προσθετικά και ουσιαστικά και να συμβάλει σε μια άλλη σχέση πολιτικής και πολιτών. Δεν συμμετέχουμε για να "βολέψουμε" κάποιον ή να εκλέξουμε κάποιον, συμμετέχουμε γιατί έχουμε ως πολίτες και αυτή την ευθύνη να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Να κάνουμε ότι καλύτερο, ώστε μετά από κάποια χρόνια να έχουμε ένα κράτος που σέβεται τον πολίτη, μια δημοκρατία που λειτουργεί, θεσμούς που υπηρετούν το κοινό συμφέρον και όχι ολιγαρχίες που διαμορφώνουν συνειδήσεις σιωπηλών υπηκόων.

Μπορεί ένα Αριστερό κόμμα να πετύχει κάτι μέσα σε ένα περιβάλλον που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές κυριαρχούν; Ναι μπορεί, αρκεί να ευθυγραμμιστεί με τις σύγχρονες ανάγκες, αρκεί να μπορέσει να απαντήσει στα κυρίαρχα ερωτήματα που σήμερα βάζουν οι πολίτες. Αρκεί να καταλάβει ότι ο κόσμος αλλάζει και τα κόμματα οφείλουν να εκσυγχρονίζουν τον τρόπο λειτουργίας τους και τον τρόπο που κάνουν τους πολίτες συμμέτοχους και κοινωνούς ενός οράματος για τα επόμενα 20 χρόνια. Ένα Αριστερό κόμμα που θέλει να διαμορφώσει την επόμενη μέρα για την κοινωνία, οφείλει να μιλήσει την γλώσσα της κοινωνίας, να συμμετέχει δυναμικά σε κάθε πεδίο άσκησης πολιτικής σε τοπικό, περιφερειακό και κεντρικό επίπεδο. Δεν αλλάζει τίποτα μέσα από έναν διαρκή εσωτερικό διάλογο που είναι ξεκομμένος από τα πραγματικά προβλήματα.

Είναι κρίσιμο να προσπαθήσουμε να δούμε το τι συμβαίνει αυτή την στιγμή πέρα από τα στενά όρια του σαλονιού μας. Σε παγκόσμιο επίπεδο οι δυνάμεις του λαϊκισμού διαμορφώνουν μια εικόνα απαξίωσης των δημοκρατιών και των ιδεολογιών. Από τις Η.Π.Α μέχρι και την Ευρώπη ακραίες φωνές δημαγωγούν και αποκτούν την πλειοψηφία στις κυβερνήσεις. Οι πολίτες έχουν απογοητευτεί από τις παραδοσιακές δυνάμεις και χάνουν την εμπιστοσύνη τους στην ίδια την δημοκρατία. Η οικονομική κρίση και οι συνέπειες της διαμορφώνουν μια γενιά "ελαχίστων προσδοκιών" που δεν ξέρουμε πως θα αντιδράσει. Η αποχή των πολιτών από τις εκλογές είναι χαρακτηριστική της κατάστασης.

Δεν είναι επιλογή να κρίνουμε απλά τα αρνητικά, δεν είναι επιλογή να παρακολουθούμε από τον καναπέ μας, επιλογή είναι η συμμετοχή σε κάθε θεσμό, έξω και μέσα από τα κόμματα. 

Κάποιοι επιμένουμε να συμμετέχουμε σε πολιτικές οργανώσεις, δεχόμαστε και την κριτική για αυτό, αλλά είναι μια επιλογή να μην σταματάμε να πιστεύουμε ότι η ΑΛΛΑΓΗ δεν θα έρθει ένα πρωί γιατί κάποιος την περίμενε, η ΑΛΛΑΓΗ θα έρθει αν την φέρουμε ΟΛΟΙ εμείς. 

** Παρακάτω μια σύντομη τοποθέτηση μου στο 5ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ.

Εκλογές Νομαρχιακής Επιτροπής Ηρακλείου 2024

* Κείμενο προς τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ Ηρακλείου στα πλαίσια των εκλογών ανάδειξης οργάνων σε επίπεδο Νομού.  

Συντρόφισσες και σύντροφοι, 

ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ διανύει μια κρίσιμη περίοδο από το 2019 μέχρι και σήμερα, μια περίοδο που την χαρακτηρίζει η εσωστρέφεια, η αδυναμία επικοινωνίας με τις ανάγκες της κοινωνίας και η εκλογική κατάρρευση του. Μια περίοδο στην οποία οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την χώρα βίωσαν διασπάσεις, αποχωρήσεις, απογοητεύσεις και η μεγάλη πλειοψηφία των προοδευτικών πολιτών επέλεξαν να απέχουν τόσο από τις πολιτικές διαδικασίες τις δικές μας, όσο και από τις ίδιες τις εθνικές εκλογές. 

Κάθε ένα μέλος της οργάνωσης από τα κεντρικά στελέχη μέχρι και το τελευταίο μέλος έχει το δικό του ανάλογο μερίδιο ευθύνης και οφείλει να κάνει την αυτοκριτική του. Την ίδια ώρα που εμείς βυθιζόμαστε στα ζητήματα εσωτερικής κατανάλωσης η μέση ελληνική οικογένεια προσπαθεί να τα βγάλει πέρα, σε μια χώρα που η ακρίβεια χτυπάει βάναυσα τα νοικοκυριά. Την ίδια ώρα που εμείς αναζητούμε τρόπο διαχείρισης εσωτερικών μικρο-εξουσιών η Κυβέρνηση νομοθετεί για τους λίγους και διαλύει ότι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος, ενώ παράλληλα ελέγχει κάθε μέσο πληροφόρησης των πολιτών. 

Όσο και να μην μας αρέσει η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει εμάς να βρούμε την «γείωση» μαζί της όταν μπορέσουμε και όταν θέλουμε. Η κοινωνία απαιτεί μια πολιτική παράταξη που με συνοχή σε κάθε επίπεδο δράσης και λειτουργίας της έχει σχέδιο, όραμα και ανθρώπους να το υλοποιήσουν. Η κοινωνία απαιτεί να είμαστε ο πολιτικός χώρος που θα μπορέσει να εμπνεύσει τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, την νέα γενιά, την υγιή επιχειρηματικότητα, τους εργαζόμενους, τους επιστήμονες. Απαιτεί να συγκροτήσουμε το σχέδιο που θα μπορέσει να αντιπαρατεθεί με τους νεοφιλελεύθερους «μονόδρομους». Απαιτεί να γίνουμε εμείς η Αριστερά που εξελίσσετε «εν κινήσει» μέσα και μαζί με την κοινωνία και τις σύγχρονες ανάγκες της,  με οδηγό και πυξίδα τις αρχές της. 

Το μεγάλο ζητούμενο είναι η ίδια η κομματική λειτουργία μας, που σήμερα βασίζεται σε δομές και διαδικασίες μιας άλλης εποχής που δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τον σημερινό τρόπο ζωής και επικοινωνίας. Αυτό σημαίνει ότι θέλουμε ένα σύγχρονο δημοκρατικό ανοικτό κόμμα, που το μέλος μπορεί να συμμετέχει με βάση τον διαθέσιμο χρόνο του. Ένα κόμμα με διαδικασίες διαβούλευσης και πολιτικής δράσης με «αρχή – μέση – τέλος» που θα οδηγούν σε συμπεράσματα και αποτελέσματα για τοπικά και κεντρικά ζητήματα.  Θέλουμε ένα κόμμα που τα στελέχη μας θα αξιολογούνται και θα λογοδοτούν, δεν θέλουμε ένα κόμμα «αξιωματούχων» που θα αποφασίζουμε χωρίς να πράττουμε, ένα κόμμα μελών μιας χρήσης ή ένα κόμμα του «πληκτρολογίου». Έχουμε ανάγκη από  ένα κόμμα των μελών που θα λειτουργεί αμφίδρομα από τη βάση προς το κέντρο τροφοδοτώντας το πολιτικό κέντρο με ιδέες, θέσεις, προτάσεις. Ένα κόμμα που γίνεται συστατικό των συλλογικοτήτων και θεσμών της πόλης και του Νομού μας. 

Τις επόμενες μέρες προχωράμε σε εκλογές οργάνων σε τοπικό επίπεδο δυστυχώς με διαδικασία που γίνεται σε χρόνο express και χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να συζητήσουμε μεταξύ μας όπως θα έπρεπε. Με τις ενστάσεις μου για αυτή την διαδικασία,  δηλώνω ότι θα είμαι υποψήφιος για την Νομαρχιακή Επιτροπή, θέλοντας στο μέτρο των δικών μου δυνατοτήτων να συμβάλω σε μια συλλογική προσπάθεια ανανέωσης του στελεχιακού μας δυναμικού και του τρόπου δουλειάς μας στο μέλλον.

Με εκτίμηση

Δρ Μιχάλης Καραδημητρίου

Μη κρατικά Πανεπιστήμια ή τα «μη» Πανεπιστήμια

 

Η υπόθεση των ιδιωτικών ή μη κρατικών μη κερδοσκοπικών Πανεπιστημίων δεν είναι μια σημερινή υπόθεση, είναι συζήτηση που γίνεται αρκετά χρόνια. Η αναθεώρηση του «Άρθρου 16» του συντάγματος ήταν θέση και παλαιότερων κυβερνήσεων, που όμως δεν προχώρησαν ύστερα από τις μεγάλες αντιδράσεις της κοινωνίας. Σήμερα βέβαια επιχειρείται να ξεπεραστεί ο συνταγματικός σκόπελος μέσα από την νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για το «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» και να δοθεί η δυνατότητα λειτουργίας μη κρατικών και μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων παραρτημάτων ξένων Πανεπιστημίων στην χώρα μας.

Ο ελληνικός ακαδημαϊκός χώρος σήμερα δομείται στο σύνολο του από Δημόσια Πανεπιστήμια σε όλη την επικράτεια, τα οποία αν και αυτοδιοίκητα σύμφωνα με το σύνταγμα της χώρας σε μεγάλο βαθμό είναι εξαρτημένα από το ελληνικό κράτος, άρα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως «κρατικά» Πανεπιστήμια. Και αυτό γιατί το Υπουργείο Παιδείας μπορεί να νομοθετεί και να αλλάζει το πλαίσιο της λειτουργίας τους, να αποφασίζει για τον αριθμό των φοιτητών τους, την έγκριση των προϋπολογισμών κλπ. Τα ελληνικά Πανεπιστήμια όμως μέσα στις αντιξοότητες της ελληνικής οικονομίας και την γραφειοκρατία, στέκουν «όρθια» παράγοντας έρευνα αιχμής σε συνεργασία με ερευνητές από όλο τον κόσμο, αναπτύσσουν νέες υποδομές και εκπαιδεύουν χιλιάδες φοιτητές που ως απόφοιτοι προπτυχιακών ή μεταπτυχιακών προγραμμάτων μπορούν και πετυχαίνουν στην Ελλάδα ή το εξωτερικό. Σίγουρα υπάρχουν στρεβλώσεις στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, καθώς για πολλά χρόνια η ίδρυση νέων Τμημάτων «σε κάθε πόλη και χωρίο» δεν πληρούσε πάντα μόνο ακαδημαϊκά κριτήρια, αλλά και κριτήρια περιφερειακής ανάπτυξης της χώρας. Βέβαια ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις πολλά από τα Τμήματα κατάφεραν να αναπτυχθούν και σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο στην χώρα μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία της χώρας και βέβαια τους αγώνες για την Δημοκρατία και την Αλλαγή. Διαμορφώθηκε έτσι μια λανθασμένη αντίληψη ότι τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει, μια αντίληψη που απαγόρευε την συζήτηση για το πως το Δημόσιο Πανεπιστήμιο θα συμβαδίσει με τις σύγχρονες προκλήσεις. Η ατζέντα πάντα μετατοπίζονταν σε ζητήματα που επικοινωνιακά βόλευαν τους κυβερνώντες (ακαδημαϊκές ελευθερίες & αιώνιοι φοιτητές), αλλά όχι την ακαδημαϊκή κοινότητα.

Σήμερα λοιπόν πρέπει να μιλήσουμε με «ανοικτά» τα μυαλά μας, αφού αναγνωρίσουμε το τεράστιο εθνικό κεφάλαιο του Δημόσιου ακαδημαϊκού οικοσυστήματος. Τα δημόσια Πανεπιστήμια με το υψηλής ποιότητας εκπαιδευτικό και ερευνητικό προσωπικό, με τα πανεπιστημιακά ερευνητικά ινστιτούτα και τις ευρύτερες συνεργασίες τους μπορούν να γίνουν διεθνώς ανταγωνιστικά.  Προϋπόθεση είναι η Ελληνική πολιτεία να τα στηρίξει ουσιαστικά με χρηματοδότηση και νομοθετικά εργαλεία, ώστε να απελευθερωθούν από τα δεσμά της γραφειοκρατίας. Ενδεικτικά θα μπορούσαν να διαμορφώσουν ξενόγλωσσα προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών για πολίτες άλλων χωρών και να προσελκύσουν υψηλού κύρους ερευνητές από όλο των κόσμο. Να αναπτύξουν σύγχρονους ερευνητικούς τομείς συνδέοντας την έρευνα με το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Να γίνουν σημείο αναφοράς για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης στην χώρα μας. 

Η ίδρυση μη κρατικών ή ιδιωτικών συμφερόντων Πανεπιστημίων μπορεί για τους κυβερνητικούς κύκλους να είναι ζήτημα ιδεολογικής νίκης, απέναντι στην παγκόσμια μοναδικότητα της χώρας μας, αλλά ως κοινωνία οφείλουμε να δούμε πέρα από αυτό και να αναλογιστούμε αν η ίδρυση ενός τέτοιου Πανεπιστημίου θα ικανοποιήσει κάποια ανάγκη της κοινωνίας. Άραγε ποιες είναι οι ανάγκες που τα  23 Δημόσια Πανεπιστήμια δεν μπορούν σήμερα να ικανοποιήσουν; Είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε ότι το Πανεπιστήμιο δεν αποτελεί έναν φορέα έκδοσης «πτυχίων», αλλά έναν χώρο που συναντιόνται η εκπαίδευση με την έρευνα, έναν χώρο που διαμορφώνονται πολίτες με ακαδημαϊκή σκέψη και ξεπηδούν νέες ιδέες, σχολές επιστημονικής σκέψης και συντελούνται «τεχνολογικές επαναστάσεις». 

Κλείνοντας ας αναζητήσουμε κάποιες απαντήσεις στα ακόλουθα ερωτήματα. Είναι γεγονός ότι στην χώρα μας έχουμε μεγάλη εκροή φοιτητών σε χώρες του εξωτερικού, αλλά αυτό θα λυθεί αν ιδρυθεί μια μη κρατική Ιατρική Σχολή ή μια μη κρατική Νομική Σχολή σε κάποια μεγάλη Πόλη; Έχουμε αξιολογήσει το ερευνητικό έργο και το ακαδημαϊκό επίπεδο αντίστοιχων μη κρατικών δομών σε κάποια χώρα με τα δικά μας χαρακτηριστικά; Τα κριτήρια εισαγωγής θα είναι ίδια με το Δημόσιο Πανεπιστήμιο; Μπορεί η καταβολή διδάκτρων να είναι πάνω από την προσπάθεια του υποψηφίου φοιτητή για την εισαγωγή μέσα από ένα αδιάβλητο σύστημα εξετάσεων; Θα μπορέσουν να αναπτύξουν ερευνητικές υποδομές ή απλά τα κολλέγια θα γίνουν σε μια νύχτα Πανεπιστήμια; 

Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο μπορεί να προσφέρει στην ελληνική οικονομία και πρωτίστως στην Ελληνική κοινωνία, όπως κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Οφείλουμε όλοι να το υπερασπιστούμε και οι κυβερνώντες να του παράσχουν την «Ελευθερία» να λειτουργήσει. Η συζήτηση θα έπρεπε να είναι πάνω σε αυτό και όχι στο πως θα διαμορφώσουμε μια τριτοβάθμια εκπαίδευση δύο ταχυτήτων στην ανάγκη μας να «πουλήσουμε» πτυχία όπως το κάνουν και άλλες χώρες. Η Παιδεία σε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών οφείλει να είναι δημόσια και ποιοτική, δίνοντας δυνατότητες σε κάθε παιδί.

Πάμε κάλπη! Δεν είναι όλοι το ίδιο...

Έφτασε η ώρα να πάμε πάλι στις κάλπες, κάθε εκλογική διαδικασία είναι κρίσιμη και όχι γιατί το λέει η τηλεόραση, αλλά γιατί με την συμμετοχή μας, όπως και με την αποχή μας αποφασίζουμε για την ζωή μας και την ζωή των γύρω μας. Το "δεν βαριέσαι βρε αδελφέ" και το "όλοι οι ίδιοι είναι" ίσως να έχει και αυτό την ευθύνη του για όλα όσα έχουμε περάσει ως λαός τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια.

 

Πως μπορεί να είναι όλοι ίδιοι; 

Ας σκεφτούμε την πρόσφατη ιστορία αυτής της χώρας, μιας χώρας που χρεωκόπησε το 2009 γιατί ο "καταλληλότερος" Καραμανλής που είχε θωρακίσει την Ελληνική οικονομία, έφυγε τρέχοντας αφήνοντας την "καυτή πατάτα" στον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος ήρθε να εφαρμόσει ένα προοδευτικό πρόγραμμα πάνω σε μια χρεωκοπημένη χώρα και απέτυχε, έχοντας (άδικα) χρεωθεί και αυτός πολλά που δεν του αναλογούσαν, αλλά θα μπορούσε να πάει στον λαό και να μην παραιτηθεί όπως έκανε.

Η ιστορία γνωστή, μετά ήρθε η συγκυβέρνηση, μετά ο Σαμαράς με τα "Ζάππεια" και μια περίοδο μνημονιακής επιτήρησης που φτωχοποίησε τον Ελληνικό λαό, διέλυσε τις εργασιακές σχέσεις, αύξησε την ανεργία, κατέστρεψε την παραγωγική δύναμη της χώρας κλπ. Μια περίοδος που η χώρα έγινε το απόλυτο "εργαστήριο" εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε βάρος της κοινωνίας.

Με την ψήφο του Ελληνικού λαού τον Γενάρη του 2015, η ριζοσπαστική αριστερά για πρώτη φορά στην ιστορία της, ήρθε στην εξουσία με τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ με στόχο να βγάλει την χώρα από τα μνημόνια και να συγκρουστεί με τους δανειστές μας, ώστε να σταθεί όρθια η κοινωνία. Απέναντι σε στελέχη χωρίς κυβερνητική εμπειρία όλο το εγχώριο και ευρωπαϊκό "σύστημα" πάλεψε με πείσμα για την "αριστερή παρένθεση" και οδήγησε τον Τσίπρα στο Δημοψήφισμα και στην συνθηκολόγηση. Ξανά εκλογές, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει εντολή να εφαρμόσει την συμφωνία που προέκυψε και δεν ήταν στο πρόγραμμα του (πότε ξανά κόμμα πήγε σε εκλογές, γιατί δεν μπορούσε να εφαρμόσει το πρόγραμμα που εκλέχτηκε για να εφαρμόσει; ) Το σύστημα συνεχίζει τον πόλεμο με κάθε εργαλείο που διαθέτει, απέναντι σε ένα ΠΘ και μια κυβέρνηση που με λάθη παλεύει να ισορροπήσει η χώρα ανάμεσα στις δεσμεύσεις προς τους δανειστές και την κοινωνική δικαιοσύνη στο εσωτερικό της. Μια κυβέρνηση που προσπαθεί να επαναφέρει μισθούς και συντάξεις, καταργεί τον υποκατώτατο μισθό, επαναφέρει συλλογικές συμβάσεις, δίνει πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας για τους ανασφάλιστους, δουλεύει σε κάθε επίπεδο για τους μη προνομιούχους αυτής της χώρας, ασκεί ενεργητική εξωτερική πολιτική και παλεύει ώστε η χώρα να επανέλθει.

Ο Τσίπρας πρέπει να πέσει, η αριστερά πρέπει να ηττηθεί, σε ένα κόσμο που ο νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή καμμία άλλη πολιτική πρόταση. Το σύστημα κερδίζει, ο ΣΥΡΙΖΑ με πολλά λάθη και αστοχίες χάνει τις εκλογές το 2019, αλλά διατηρεί ένα μεγάλο ποσοστό που σηματοδοτεί ότι η αριστερά δεν έχει ηττηθεί, οι ιδέες παραμένουν πλειοψηφούσες.

Από το 2019 μέχρι και σήμερα η κυβέρνηση της Ν.Δ. αξιοποιώντας κάθε εργαλείο καταφέρνει να "πείσει" την ελληνική κοινωνία για την ιδεολογική της υπεροχή, αξιοποιώντας κάθε λάθος στην στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό καταγράφεται ξεκάθαρα στην κάλπη της απλής αναλογικής. Η Ελληνική κοινωνία επιλέγει το ΟΧΙ-ΣΥΡΙΖΑ και το ΟΧΙ-ΤΣΙΠΡΑ , επιλέγει την "σταθερότητα" και την "τόλμη" του Μητσοτάκη. Το "σύστημα" έχει πετύχει με συστηματική δουλειά να αναδείξει τον καταλληλότερο Μητσοτάκη απέναντι στον "αναξιόπιστο" Τσίπρα. Ο Τσίπρας που κυβέρνησε μέσα στις χειρότερες περιόδους για την χώρα, φαίνεται να σηκώνει στην πλάτη του, τις αμαρτίες ολόκληρης της μεταπολίτευσης ( άραγε είναι δίκαιο αυτό;), αν και ήταν ίσως ο μοναδικός που άφησε γεμάτα ταμεία για τον επόμενο...

Ε λοιπόν δεν είναι όλοι οι ίδιοι!

Αύριο ανοίγουν ξανά οι κάλπες και καλούμαστε να ψηφίσουμε, να επιλέξουμε τον ΠΘ και το πρόγραμμα του για τα επόμενα 4 χρόνια. Κάθε ένας από εμάς ψηφίζει με τα δικά του κριτήρια, με βάση το ποιον θέλει ή το ποιον δεν θέλει, με βάση τα πολιτικά προγράμματα, με βάση το τι λέει η τηλεόραση ή τα social media. Προσωπικά επιλέγω με βάση την ιστορία, τις αρχές και τις αξίες, ξέρω ότι δεν είναι όλοι το ίδιο, κάθε ένας από τους 2 βασικούς διεκδικητές έχει την ιστορία του, έχει τα πεπραγμένα του. Αύριο συνεχίζεται η μάχη της προοδευτικής παράταξης των πολλών, απέναντι στην συντηρητική παράταξη των λίγων.

Η προοδευτική παράταξη πάντα στην ιστορία αυτής της χώρας αποτελούσε πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία, διασπασμένη σε πολλά κομμάτια, αλλά πάντα εκεί να δίνει μάχες απέναντι στην συντήρηση, από την επόμενη των εκλογών θα συνεχίσει, γιατί αυτό οφείλει να κάνει, ο τόπος έχει ανάγκη από μια προοδευτική μεταρρυθμιστική πρόταση που θα αγκαλιάσει η κοινωνία.

Ψηφίζουμε & αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας!

 

Έφτασε η ώρα να πάμε πάλι στις κάλπες, πέρασαν 4 χρόνια από την τελευταία φορά. Όπως κάθε φορά έτσι και αύριο η ψήφος μας είναι καθοριστική για το μέλλον του τόπου, για το δικό μας μέλλον, είναι δική μας η ευθύνη τώρα για το που θέλουμε να είμαστε μετά από 4 χρόνια. Άλλωστε η ιστορία έχει δείξει ότι οι λαοί που τολμούν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα με τις επιλογές τους. Η Δημοκρατία δεν είναι μόνο δικαίωμα, είναι και ευθύνη για κάθε πολίτη που επιλέγει να συμμετέχει σε αυτή.

Η κάλπη μπορεί να παίξει τον ρόλο της όσο και αν κάποιοι πιστεύουν ότι τίποτα δεν έχει νόημα και ότι «όλοι ίδιοι είναι». Δεν είναι όλοι οι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, σήμερα στην χώρα δυστυχώς υπάρχουν πολίτες Α και Β κατηγορίας, υπάρχουν οι λίγοι που πλουτίζουν σε βάρος των πολλών, υπάρχουν εκείνοι που παρασιτούν σε βάρος εκείνων που προσπαθούν να επιβιώσουν. Τα πολιτικά κόμματα, ειδικά εκείνα που έχουν κυβερνήσει την χώρα έχουν επιλέξει με τις πολιτικές τους θέσεις και ειδικά με τις επιλογές τους , να δείξουν με ποια κατηγορία πολιτών στέκονται στην ίδια πλευρά.  Ο διαχωρισμός «Δεξιά» και «Αριστερά», «Συντηρητικός» και «Προοδευτικός» δεν είναι ένα παρωχημένο σχήμα του παρελθόντος, είναι μια πραγματικότητα που προκύπτει από τις κοινωνικές ανισότητες που οι κρίσεις του οικονομικού και πολιτικού συστήματος τις έκαναν εντονότερες την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον. 

Την Δευτέρα ο τόπος έχει ανάγκη από μια προοδευτική κυβέρνηση που με σχέδιο θα οδηγήσει την χώρα σε μια νέα ιστορική περίοδο με ένα νέο συμβόλαιο με τον λαό. Μια κυβέρνηση που θα προχωρήσει σε μεταρρυθμιστικές τομές, ώστε με επίκεντρο τον πολίτη και την ποιότητα της δημοκρατίας, να γίνει η Ελλάδα μια χώρα για να ζει ο νέος και η νέα, μια χώρα δημιουργίας και ανάπτυξης προς όφελος των τοπικών κοινωνιών, μια χώρα που ο πολίτης θα εμπιστεύεται το κράτος και τους θεσμούς, μια χώρα που τα παιδιά μας θα μπορούν να κάνουν όνειρα. Να γίνει μια «κανονική» Ευρωπαϊκή χώρα που θα σέβεται τους πολίτες της. 

Η Αριστερά με τους διαχρονικούς της αγώνες για δικαιοσύνη και αλλαγή, με τις θέσεις και τα λάθη της, με στέρεες ιδεολογικές αρχές, μπορεί να γίνει πυρήνας αυτής της νέας ιστορικής περιόδου. Χωρίς παρωπίδες και αγκυλώσεις στο χτες να γίνει κινητήριος δύναμη για την αλλαγή που έχει ανάγκη ο τόπος σε μια άλλη βάση με τον άνθρωπο στο επίκεντρο κάθε επιλογής της. Η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας έχει δείξει ότι βρίσκεται στον χώρο της δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης, έχει εμπιστευτεί ξανά τις δυνάμεις της προόδου απέναντι στην καθεστωτική συντήρηση και την σκοτεινή ιστορική της διαδρομή στην μεταπολεμική Ελλάδα.

Σε αυτές τις εκλογές έχουμε επίσης την ευκαιρία να διαμορφώσουμε ένα κοινοβούλιο με τους καλύτερους εκπροσώπους που θα μπορούσαμε να έχουμε. Ας επιλέξουμε επιτέλους νέους (σε ηλικία και ιδέες) ανθρώπους, ικανούς στο επαγγελματικό τους αντικείμενο , ανθρώπους που έχουν δώσει αγώνες για τις αρχές τους και όχι απλά τους γνωστούς και φίλους, τους προβεβλημένους από τα ΜΜΕ και αυτούς που μας είπαν αυτοί που ξέρουν. Οι 300 οφείλουν να είναι μικρογραφία της κοινωνίας μας, να κουβαλούν στην κεντρική πολιτική σκηνή τις δικές μας αγωνίες και ανάγκες. Σε όλα τα ψηφοδέλτια, όλων των κομμάτων υπάρχουν και νέοι αξιόλογοι υποψήφιοι!

Καλή μας ψήφο, σε όλους και όλες!