Εκλογές Νομαρχιακής Επιτροπής Ηρακλείου 2024

* Κείμενο προς τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ Ηρακλείου στα πλαίσια των εκλογών ανάδειξης οργάνων σε επίπεδο Νομού.  

Συντρόφισσες και σύντροφοι, 

ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ διανύει μια κρίσιμη περίοδο από το 2019 μέχρι και σήμερα, μια περίοδο που την χαρακτηρίζει η εσωστρέφεια, η αδυναμία επικοινωνίας με τις ανάγκες της κοινωνίας και η εκλογική κατάρρευση του. Μια περίοδο στην οποία οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την χώρα βίωσαν διασπάσεις, αποχωρήσεις, απογοητεύσεις και η μεγάλη πλειοψηφία των προοδευτικών πολιτών επέλεξαν να απέχουν τόσο από τις πολιτικές διαδικασίες τις δικές μας, όσο και από τις ίδιες τις εθνικές εκλογές. 

Κάθε ένα μέλος της οργάνωσης από τα κεντρικά στελέχη μέχρι και το τελευταίο μέλος έχει το δικό του ανάλογο μερίδιο ευθύνης και οφείλει να κάνει την αυτοκριτική του. Την ίδια ώρα που εμείς βυθιζόμαστε στα ζητήματα εσωτερικής κατανάλωσης η μέση ελληνική οικογένεια προσπαθεί να τα βγάλει πέρα, σε μια χώρα που η ακρίβεια χτυπάει βάναυσα τα νοικοκυριά. Την ίδια ώρα που εμείς αναζητούμε τρόπο διαχείρισης εσωτερικών μικρο-εξουσιών η Κυβέρνηση νομοθετεί για τους λίγους και διαλύει ότι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος, ενώ παράλληλα ελέγχει κάθε μέσο πληροφόρησης των πολιτών. 

Όσο και να μην μας αρέσει η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει εμάς να βρούμε την «γείωση» μαζί της όταν μπορέσουμε και όταν θέλουμε. Η κοινωνία απαιτεί μια πολιτική παράταξη που με συνοχή σε κάθε επίπεδο δράσης και λειτουργίας της έχει σχέδιο, όραμα και ανθρώπους να το υλοποιήσουν. Η κοινωνία απαιτεί να είμαστε ο πολιτικός χώρος που θα μπορέσει να εμπνεύσει τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, την νέα γενιά, την υγιή επιχειρηματικότητα, τους εργαζόμενους, τους επιστήμονες. Απαιτεί να συγκροτήσουμε το σχέδιο που θα μπορέσει να αντιπαρατεθεί με τους νεοφιλελεύθερους «μονόδρομους». Απαιτεί να γίνουμε εμείς η Αριστερά που εξελίσσετε «εν κινήσει» μέσα και μαζί με την κοινωνία και τις σύγχρονες ανάγκες της,  με οδηγό και πυξίδα τις αρχές της. 

Το μεγάλο ζητούμενο είναι η ίδια η κομματική λειτουργία μας, που σήμερα βασίζεται σε δομές και διαδικασίες μιας άλλης εποχής που δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τον σημερινό τρόπο ζωής και επικοινωνίας. Αυτό σημαίνει ότι θέλουμε ένα σύγχρονο δημοκρατικό ανοικτό κόμμα, που το μέλος μπορεί να συμμετέχει με βάση τον διαθέσιμο χρόνο του. Ένα κόμμα με διαδικασίες διαβούλευσης και πολιτικής δράσης με «αρχή – μέση – τέλος» που θα οδηγούν σε συμπεράσματα και αποτελέσματα για τοπικά και κεντρικά ζητήματα.  Θέλουμε ένα κόμμα που τα στελέχη μας θα αξιολογούνται και θα λογοδοτούν, δεν θέλουμε ένα κόμμα «αξιωματούχων» που θα αποφασίζουμε χωρίς να πράττουμε, ένα κόμμα μελών μιας χρήσης ή ένα κόμμα του «πληκτρολογίου». Έχουμε ανάγκη από  ένα κόμμα των μελών που θα λειτουργεί αμφίδρομα από τη βάση προς το κέντρο τροφοδοτώντας το πολιτικό κέντρο με ιδέες, θέσεις, προτάσεις. Ένα κόμμα που γίνεται συστατικό των συλλογικοτήτων και θεσμών της πόλης και του Νομού μας. 

Τις επόμενες μέρες προχωράμε σε εκλογές οργάνων σε τοπικό επίπεδο δυστυχώς με διαδικασία που γίνεται σε χρόνο express και χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να συζητήσουμε μεταξύ μας όπως θα έπρεπε. Με τις ενστάσεις μου για αυτή την διαδικασία,  δηλώνω ότι θα είμαι υποψήφιος για την Νομαρχιακή Επιτροπή, θέλοντας στο μέτρο των δικών μου δυνατοτήτων να συμβάλω σε μια συλλογική προσπάθεια ανανέωσης του στελεχιακού μας δυναμικού και του τρόπου δουλειάς μας στο μέλλον.

Με εκτίμηση

Δρ Μιχάλης Καραδημητρίου

Μη κρατικά Πανεπιστήμια ή τα «μη» Πανεπιστήμια

 

Η υπόθεση των ιδιωτικών ή μη κρατικών μη κερδοσκοπικών Πανεπιστημίων δεν είναι μια σημερινή υπόθεση, είναι συζήτηση που γίνεται αρκετά χρόνια. Η αναθεώρηση του «Άρθρου 16» του συντάγματος ήταν θέση και παλαιότερων κυβερνήσεων, που όμως δεν προχώρησαν ύστερα από τις μεγάλες αντιδράσεις της κοινωνίας. Σήμερα βέβαια επιχειρείται να ξεπεραστεί ο συνταγματικός σκόπελος μέσα από την νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για το «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» και να δοθεί η δυνατότητα λειτουργίας μη κρατικών και μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων παραρτημάτων ξένων Πανεπιστημίων στην χώρα μας.

Ο ελληνικός ακαδημαϊκός χώρος σήμερα δομείται στο σύνολο του από Δημόσια Πανεπιστήμια σε όλη την επικράτεια, τα οποία αν και αυτοδιοίκητα σύμφωνα με το σύνταγμα της χώρας σε μεγάλο βαθμό είναι εξαρτημένα από το ελληνικό κράτος, άρα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως «κρατικά» Πανεπιστήμια. Και αυτό γιατί το Υπουργείο Παιδείας μπορεί να νομοθετεί και να αλλάζει το πλαίσιο της λειτουργίας τους, να αποφασίζει για τον αριθμό των φοιτητών τους, την έγκριση των προϋπολογισμών κλπ. Τα ελληνικά Πανεπιστήμια όμως μέσα στις αντιξοότητες της ελληνικής οικονομίας και την γραφειοκρατία, στέκουν «όρθια» παράγοντας έρευνα αιχμής σε συνεργασία με ερευνητές από όλο τον κόσμο, αναπτύσσουν νέες υποδομές και εκπαιδεύουν χιλιάδες φοιτητές που ως απόφοιτοι προπτυχιακών ή μεταπτυχιακών προγραμμάτων μπορούν και πετυχαίνουν στην Ελλάδα ή το εξωτερικό. Σίγουρα υπάρχουν στρεβλώσεις στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, καθώς για πολλά χρόνια η ίδρυση νέων Τμημάτων «σε κάθε πόλη και χωρίο» δεν πληρούσε πάντα μόνο ακαδημαϊκά κριτήρια, αλλά και κριτήρια περιφερειακής ανάπτυξης της χώρας. Βέβαια ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις πολλά από τα Τμήματα κατάφεραν να αναπτυχθούν και σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο στην χώρα μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία της χώρας και βέβαια τους αγώνες για την Δημοκρατία και την Αλλαγή. Διαμορφώθηκε έτσι μια λανθασμένη αντίληψη ότι τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει, μια αντίληψη που απαγόρευε την συζήτηση για το πως το Δημόσιο Πανεπιστήμιο θα συμβαδίσει με τις σύγχρονες προκλήσεις. Η ατζέντα πάντα μετατοπίζονταν σε ζητήματα που επικοινωνιακά βόλευαν τους κυβερνώντες (ακαδημαϊκές ελευθερίες & αιώνιοι φοιτητές), αλλά όχι την ακαδημαϊκή κοινότητα.

Σήμερα λοιπόν πρέπει να μιλήσουμε με «ανοικτά» τα μυαλά μας, αφού αναγνωρίσουμε το τεράστιο εθνικό κεφάλαιο του Δημόσιου ακαδημαϊκού οικοσυστήματος. Τα δημόσια Πανεπιστήμια με το υψηλής ποιότητας εκπαιδευτικό και ερευνητικό προσωπικό, με τα πανεπιστημιακά ερευνητικά ινστιτούτα και τις ευρύτερες συνεργασίες τους μπορούν να γίνουν διεθνώς ανταγωνιστικά.  Προϋπόθεση είναι η Ελληνική πολιτεία να τα στηρίξει ουσιαστικά με χρηματοδότηση και νομοθετικά εργαλεία, ώστε να απελευθερωθούν από τα δεσμά της γραφειοκρατίας. Ενδεικτικά θα μπορούσαν να διαμορφώσουν ξενόγλωσσα προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών για πολίτες άλλων χωρών και να προσελκύσουν υψηλού κύρους ερευνητές από όλο των κόσμο. Να αναπτύξουν σύγχρονους ερευνητικούς τομείς συνδέοντας την έρευνα με το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Να γίνουν σημείο αναφοράς για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης στην χώρα μας. 

Η ίδρυση μη κρατικών ή ιδιωτικών συμφερόντων Πανεπιστημίων μπορεί για τους κυβερνητικούς κύκλους να είναι ζήτημα ιδεολογικής νίκης, απέναντι στην παγκόσμια μοναδικότητα της χώρας μας, αλλά ως κοινωνία οφείλουμε να δούμε πέρα από αυτό και να αναλογιστούμε αν η ίδρυση ενός τέτοιου Πανεπιστημίου θα ικανοποιήσει κάποια ανάγκη της κοινωνίας. Άραγε ποιες είναι οι ανάγκες που τα  23 Δημόσια Πανεπιστήμια δεν μπορούν σήμερα να ικανοποιήσουν; Είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε ότι το Πανεπιστήμιο δεν αποτελεί έναν φορέα έκδοσης «πτυχίων», αλλά έναν χώρο που συναντιόνται η εκπαίδευση με την έρευνα, έναν χώρο που διαμορφώνονται πολίτες με ακαδημαϊκή σκέψη και ξεπηδούν νέες ιδέες, σχολές επιστημονικής σκέψης και συντελούνται «τεχνολογικές επαναστάσεις». 

Κλείνοντας ας αναζητήσουμε κάποιες απαντήσεις στα ακόλουθα ερωτήματα. Είναι γεγονός ότι στην χώρα μας έχουμε μεγάλη εκροή φοιτητών σε χώρες του εξωτερικού, αλλά αυτό θα λυθεί αν ιδρυθεί μια μη κρατική Ιατρική Σχολή ή μια μη κρατική Νομική Σχολή σε κάποια μεγάλη Πόλη; Έχουμε αξιολογήσει το ερευνητικό έργο και το ακαδημαϊκό επίπεδο αντίστοιχων μη κρατικών δομών σε κάποια χώρα με τα δικά μας χαρακτηριστικά; Τα κριτήρια εισαγωγής θα είναι ίδια με το Δημόσιο Πανεπιστήμιο; Μπορεί η καταβολή διδάκτρων να είναι πάνω από την προσπάθεια του υποψηφίου φοιτητή για την εισαγωγή μέσα από ένα αδιάβλητο σύστημα εξετάσεων; Θα μπορέσουν να αναπτύξουν ερευνητικές υποδομές ή απλά τα κολλέγια θα γίνουν σε μια νύχτα Πανεπιστήμια; 

Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο μπορεί να προσφέρει στην ελληνική οικονομία και πρωτίστως στην Ελληνική κοινωνία, όπως κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Οφείλουμε όλοι να το υπερασπιστούμε και οι κυβερνώντες να του παράσχουν την «Ελευθερία» να λειτουργήσει. Η συζήτηση θα έπρεπε να είναι πάνω σε αυτό και όχι στο πως θα διαμορφώσουμε μια τριτοβάθμια εκπαίδευση δύο ταχυτήτων στην ανάγκη μας να «πουλήσουμε» πτυχία όπως το κάνουν και άλλες χώρες. Η Παιδεία σε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών οφείλει να είναι δημόσια και ποιοτική, δίνοντας δυνατότητες σε κάθε παιδί.

Πάμε κάλπη! Δεν είναι όλοι το ίδιο...

Έφτασε η ώρα να πάμε πάλι στις κάλπες, κάθε εκλογική διαδικασία είναι κρίσιμη και όχι γιατί το λέει η τηλεόραση, αλλά γιατί με την συμμετοχή μας, όπως και με την αποχή μας αποφασίζουμε για την ζωή μας και την ζωή των γύρω μας. Το "δεν βαριέσαι βρε αδελφέ" και το "όλοι οι ίδιοι είναι" ίσως να έχει και αυτό την ευθύνη του για όλα όσα έχουμε περάσει ως λαός τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια.

 

Πως μπορεί να είναι όλοι ίδιοι; 

Ας σκεφτούμε την πρόσφατη ιστορία αυτής της χώρας, μιας χώρας που χρεωκόπησε το 2009 γιατί ο "καταλληλότερος" Καραμανλής που είχε θωρακίσει την Ελληνική οικονομία, έφυγε τρέχοντας αφήνοντας την "καυτή πατάτα" στον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος ήρθε να εφαρμόσει ένα προοδευτικό πρόγραμμα πάνω σε μια χρεωκοπημένη χώρα και απέτυχε, έχοντας (άδικα) χρεωθεί και αυτός πολλά που δεν του αναλογούσαν, αλλά θα μπορούσε να πάει στον λαό και να μην παραιτηθεί όπως έκανε.

Η ιστορία γνωστή, μετά ήρθε η συγκυβέρνηση, μετά ο Σαμαράς με τα "Ζάππεια" και μια περίοδο μνημονιακής επιτήρησης που φτωχοποίησε τον Ελληνικό λαό, διέλυσε τις εργασιακές σχέσεις, αύξησε την ανεργία, κατέστρεψε την παραγωγική δύναμη της χώρας κλπ. Μια περίοδος που η χώρα έγινε το απόλυτο "εργαστήριο" εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε βάρος της κοινωνίας.

Με την ψήφο του Ελληνικού λαού τον Γενάρη του 2015, η ριζοσπαστική αριστερά για πρώτη φορά στην ιστορία της, ήρθε στην εξουσία με τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ με στόχο να βγάλει την χώρα από τα μνημόνια και να συγκρουστεί με τους δανειστές μας, ώστε να σταθεί όρθια η κοινωνία. Απέναντι σε στελέχη χωρίς κυβερνητική εμπειρία όλο το εγχώριο και ευρωπαϊκό "σύστημα" πάλεψε με πείσμα για την "αριστερή παρένθεση" και οδήγησε τον Τσίπρα στο Δημοψήφισμα και στην συνθηκολόγηση. Ξανά εκλογές, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει εντολή να εφαρμόσει την συμφωνία που προέκυψε και δεν ήταν στο πρόγραμμα του (πότε ξανά κόμμα πήγε σε εκλογές, γιατί δεν μπορούσε να εφαρμόσει το πρόγραμμα που εκλέχτηκε για να εφαρμόσει; ) Το σύστημα συνεχίζει τον πόλεμο με κάθε εργαλείο που διαθέτει, απέναντι σε ένα ΠΘ και μια κυβέρνηση που με λάθη παλεύει να ισορροπήσει η χώρα ανάμεσα στις δεσμεύσεις προς τους δανειστές και την κοινωνική δικαιοσύνη στο εσωτερικό της. Μια κυβέρνηση που προσπαθεί να επαναφέρει μισθούς και συντάξεις, καταργεί τον υποκατώτατο μισθό, επαναφέρει συλλογικές συμβάσεις, δίνει πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας για τους ανασφάλιστους, δουλεύει σε κάθε επίπεδο για τους μη προνομιούχους αυτής της χώρας, ασκεί ενεργητική εξωτερική πολιτική και παλεύει ώστε η χώρα να επανέλθει.

Ο Τσίπρας πρέπει να πέσει, η αριστερά πρέπει να ηττηθεί, σε ένα κόσμο που ο νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή καμμία άλλη πολιτική πρόταση. Το σύστημα κερδίζει, ο ΣΥΡΙΖΑ με πολλά λάθη και αστοχίες χάνει τις εκλογές το 2019, αλλά διατηρεί ένα μεγάλο ποσοστό που σηματοδοτεί ότι η αριστερά δεν έχει ηττηθεί, οι ιδέες παραμένουν πλειοψηφούσες.

Από το 2019 μέχρι και σήμερα η κυβέρνηση της Ν.Δ. αξιοποιώντας κάθε εργαλείο καταφέρνει να "πείσει" την ελληνική κοινωνία για την ιδεολογική της υπεροχή, αξιοποιώντας κάθε λάθος στην στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό καταγράφεται ξεκάθαρα στην κάλπη της απλής αναλογικής. Η Ελληνική κοινωνία επιλέγει το ΟΧΙ-ΣΥΡΙΖΑ και το ΟΧΙ-ΤΣΙΠΡΑ , επιλέγει την "σταθερότητα" και την "τόλμη" του Μητσοτάκη. Το "σύστημα" έχει πετύχει με συστηματική δουλειά να αναδείξει τον καταλληλότερο Μητσοτάκη απέναντι στον "αναξιόπιστο" Τσίπρα. Ο Τσίπρας που κυβέρνησε μέσα στις χειρότερες περιόδους για την χώρα, φαίνεται να σηκώνει στην πλάτη του, τις αμαρτίες ολόκληρης της μεταπολίτευσης ( άραγε είναι δίκαιο αυτό;), αν και ήταν ίσως ο μοναδικός που άφησε γεμάτα ταμεία για τον επόμενο...

Ε λοιπόν δεν είναι όλοι οι ίδιοι!

Αύριο ανοίγουν ξανά οι κάλπες και καλούμαστε να ψηφίσουμε, να επιλέξουμε τον ΠΘ και το πρόγραμμα του για τα επόμενα 4 χρόνια. Κάθε ένας από εμάς ψηφίζει με τα δικά του κριτήρια, με βάση το ποιον θέλει ή το ποιον δεν θέλει, με βάση τα πολιτικά προγράμματα, με βάση το τι λέει η τηλεόραση ή τα social media. Προσωπικά επιλέγω με βάση την ιστορία, τις αρχές και τις αξίες, ξέρω ότι δεν είναι όλοι το ίδιο, κάθε ένας από τους 2 βασικούς διεκδικητές έχει την ιστορία του, έχει τα πεπραγμένα του. Αύριο συνεχίζεται η μάχη της προοδευτικής παράταξης των πολλών, απέναντι στην συντηρητική παράταξη των λίγων.

Η προοδευτική παράταξη πάντα στην ιστορία αυτής της χώρας αποτελούσε πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία, διασπασμένη σε πολλά κομμάτια, αλλά πάντα εκεί να δίνει μάχες απέναντι στην συντήρηση, από την επόμενη των εκλογών θα συνεχίσει, γιατί αυτό οφείλει να κάνει, ο τόπος έχει ανάγκη από μια προοδευτική μεταρρυθμιστική πρόταση που θα αγκαλιάσει η κοινωνία.

Ψηφίζουμε & αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας!

 

Έφτασε η ώρα να πάμε πάλι στις κάλπες, πέρασαν 4 χρόνια από την τελευταία φορά. Όπως κάθε φορά έτσι και αύριο η ψήφος μας είναι καθοριστική για το μέλλον του τόπου, για το δικό μας μέλλον, είναι δική μας η ευθύνη τώρα για το που θέλουμε να είμαστε μετά από 4 χρόνια. Άλλωστε η ιστορία έχει δείξει ότι οι λαοί που τολμούν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα με τις επιλογές τους. Η Δημοκρατία δεν είναι μόνο δικαίωμα, είναι και ευθύνη για κάθε πολίτη που επιλέγει να συμμετέχει σε αυτή.

Η κάλπη μπορεί να παίξει τον ρόλο της όσο και αν κάποιοι πιστεύουν ότι τίποτα δεν έχει νόημα και ότι «όλοι ίδιοι είναι». Δεν είναι όλοι οι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, σήμερα στην χώρα δυστυχώς υπάρχουν πολίτες Α και Β κατηγορίας, υπάρχουν οι λίγοι που πλουτίζουν σε βάρος των πολλών, υπάρχουν εκείνοι που παρασιτούν σε βάρος εκείνων που προσπαθούν να επιβιώσουν. Τα πολιτικά κόμματα, ειδικά εκείνα που έχουν κυβερνήσει την χώρα έχουν επιλέξει με τις πολιτικές τους θέσεις και ειδικά με τις επιλογές τους , να δείξουν με ποια κατηγορία πολιτών στέκονται στην ίδια πλευρά.  Ο διαχωρισμός «Δεξιά» και «Αριστερά», «Συντηρητικός» και «Προοδευτικός» δεν είναι ένα παρωχημένο σχήμα του παρελθόντος, είναι μια πραγματικότητα που προκύπτει από τις κοινωνικές ανισότητες που οι κρίσεις του οικονομικού και πολιτικού συστήματος τις έκαναν εντονότερες την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον. 

Την Δευτέρα ο τόπος έχει ανάγκη από μια προοδευτική κυβέρνηση που με σχέδιο θα οδηγήσει την χώρα σε μια νέα ιστορική περίοδο με ένα νέο συμβόλαιο με τον λαό. Μια κυβέρνηση που θα προχωρήσει σε μεταρρυθμιστικές τομές, ώστε με επίκεντρο τον πολίτη και την ποιότητα της δημοκρατίας, να γίνει η Ελλάδα μια χώρα για να ζει ο νέος και η νέα, μια χώρα δημιουργίας και ανάπτυξης προς όφελος των τοπικών κοινωνιών, μια χώρα που ο πολίτης θα εμπιστεύεται το κράτος και τους θεσμούς, μια χώρα που τα παιδιά μας θα μπορούν να κάνουν όνειρα. Να γίνει μια «κανονική» Ευρωπαϊκή χώρα που θα σέβεται τους πολίτες της. 

Η Αριστερά με τους διαχρονικούς της αγώνες για δικαιοσύνη και αλλαγή, με τις θέσεις και τα λάθη της, με στέρεες ιδεολογικές αρχές, μπορεί να γίνει πυρήνας αυτής της νέας ιστορικής περιόδου. Χωρίς παρωπίδες και αγκυλώσεις στο χτες να γίνει κινητήριος δύναμη για την αλλαγή που έχει ανάγκη ο τόπος σε μια άλλη βάση με τον άνθρωπο στο επίκεντρο κάθε επιλογής της. Η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας έχει δείξει ότι βρίσκεται στον χώρο της δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης, έχει εμπιστευτεί ξανά τις δυνάμεις της προόδου απέναντι στην καθεστωτική συντήρηση και την σκοτεινή ιστορική της διαδρομή στην μεταπολεμική Ελλάδα.

Σε αυτές τις εκλογές έχουμε επίσης την ευκαιρία να διαμορφώσουμε ένα κοινοβούλιο με τους καλύτερους εκπροσώπους που θα μπορούσαμε να έχουμε. Ας επιλέξουμε επιτέλους νέους (σε ηλικία και ιδέες) ανθρώπους, ικανούς στο επαγγελματικό τους αντικείμενο , ανθρώπους που έχουν δώσει αγώνες για τις αρχές τους και όχι απλά τους γνωστούς και φίλους, τους προβεβλημένους από τα ΜΜΕ και αυτούς που μας είπαν αυτοί που ξέρουν. Οι 300 οφείλουν να είναι μικρογραφία της κοινωνίας μας, να κουβαλούν στην κεντρική πολιτική σκηνή τις δικές μας αγωνίες και ανάγκες. Σε όλα τα ψηφοδέλτια, όλων των κομμάτων υπάρχουν και νέοι αξιόλογοι υποψήφιοι!

Καλή μας ψήφο, σε όλους και όλες!

Μετά το 3ο Συνέδριο με ορμή στην κοινωνία…

Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία ξεκινά μετά και το 3ο του συνέδριο του ένα νέο ταξίδι, έχοντας στις αποσκευές του τις παρακαταθήκες των αγώνων της Αριστεράς και τις προοπτικές της μετεξέλιξης του σε ένα σύγχρονο ανοικτό κόμμα που εξελίσσεται ως ενεργό κομμάτι της κοινωνίας μας και αγκαλιάζει μια μεγάλη προοδευτική πλειοψηφία πολιτών από την ριζοσπαστική αριστερά μέχρι το δημοκρατικό κέντρο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που συγκροτήθηκε ως συμμαχικό σχήμα κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς το 2004, επανιδρύθηκε ως ενιαίο κόμμα το 2012 και έγινε πρώτο κόμμα στις εθνικές εκλογές του 2015, βίωσε μεγάλους μετασχηματισμούς σε μικρό χρονικό διάστημα και κατάφερε να γίνει το μοναδικό κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς με κυβερνητική θητεία και να ξεφύγει από την λογική της «διαμαρτυρόμενης αριστεράς».  Μετά από μια μακρά περίοδο πολιτικών που επιβλήθηκαν στην χώρα από τους θεσμούς και σε καθεστώς χρεωκοπίας κλήθηκε να διαχειριστεί μια πρωτόγνωρη κατάσταση σε ένα επιθετικό για την αριστερά εγχώριο και διεθνές περιβάλλον. Κατάφερε παρά τις δυσκολίες να  κρατήσει την κοινωνία όρθια και να προχωρήσει σε δέσμη μέτρων που είχαν ως στόχο την προστασία των μη προνομιούχων και όλων όσων χτυπήθηκαν από την οικονομική κρίση. Απέδειξε ότι η Αριστερά μπορεί να λαμβάνει ευθύνες και να ασκεί κυβερνητική πολιτική.

Σήμερα μετά από αυτή την “βίαιη ωρίμανση” και ύστερα από μια σοβαρή αυτοκριτική για όλα όσα δεν έγιναν ή όσα έγιναν με τον λάθος τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κορμός μιας ευρύτερης συμμαχίας δυνάμεων της αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και γενικά της Δημοκρατικής Παράταξης, έχει την ευθύνη  να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά. Να διαμορφώσει ένα ριζοσπαστικό σχέδιο που θα μπορεί να απαντήσει στα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας. Ένα σχέδιο που θα ανοικοδομεί την χώρα με γνώμονα τις δικές μας αρχές και αξίες, για ένα κράτος που θα λειτουργεί προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων, για ένα κράτος που θα προστατεύει τους μη προνομιούχους και όσους το έχουν ανάγκη, θα στηρίζει την καινοτομία, την υγιή επιχειρηματικότητα και την ισόρροπη ανάπτυξη. Ένα κράτος που θα δίνει στις τοπικές κοινωνίες την δύναμη να λαμβάνουν αποφάσεις και να υλοποιούν τοπικά αναπτυξιακά σχέδια, για ένα κράτος που θα υπηρετεί τις ανάγκες των πολιτών. Ένα κράτος που θα λειτουργεί με γνώμονα την αξιοκρατία και την ποιότητα σε κάθε επίπεδο του. Ένα σχέδιο που θα συμβάλει στην οικοδόμηση συμμαχιών τόσο εντός της χώρας όσο και στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής μας Οικογένειας. Απέναντι στα επικίνδυνα αδιέξοδα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ η αλλαγή πορείας για όλη την Ευρώπη.

Για όλα αυτά δεν αρκεί να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία τις εκλογές, αλλά απαιτείται να γίνει ένα κόμμα – πρότυπο λειτουργίας που θα διαμορφώσει συνθήκες για την ανατροπή των πολιτικών της σημερινής κυβέρνησης μέσα στην κοινωνία. Αναγκαία συνθήκη είναι ο επανασχεδιασμός της κομματικής λειτουργίας πάνω στα πρότυπα ενός ανοικτού κινήματος που συνομιλεί με τους πολίτες και βρίσκεται σε συνεχή «κίνηση» μέσα στην κοινωνία και τις διεργασίες της. Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία και οι οργανώσεις του σε κάθε επίπεδο μπορούν να γίνουν πραγματικά εργαστήρια παραγωγής πολιτικής δίνοντας περιεχόμενο και νόημα στην φράση «συμμετοχή».

Οι εσωκομματικές εκλογές της 15ης Μαΐου σηματοδοτούν την έναρξη μιας νέας περιόδου με την  εκλογή για πρώτη φορά της συλλογικής ηγεσίας του κόμματος και του Προέδρου μας απευθείας από τα μέλη. Οι εκλογές είναι μια διαδικασία ευθύνης για όλους εμάς που οφείλουμε να επιλέξουμε τις καλύτερες και τους καλύτερους για την Κεντρική Επιτροπή και όχι μια διαδικασία ανάθεσης της ευθύνης σε άλλους. Η ταυτόχρονη εκλογή του Προέδρου από την βάση, αποτελεί μια διαδικασία μαζικής στήριξης του Αλέξη Τσίπρα που σήκωσε το βάρος όλης  αυτής της ιστορικής διαδρομής του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια και το βάρος – ευθύνη της διακυβέρνησης σε συνθήκες ασφυξίας. 

Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάποια στιγμή, όλα αυτά που μας ενοχλούν και μας πληγώνουν οφείλουμε, να κάνουμε τους πολίτες ξανά συμμέτοχους στην δημοκρατία μας. Οφείλουμε να παλέψουμε όλοι μας, μέσα από τα πολιτικά κόμματα, μέσα από τα συνδικάτα, μέσα από την αυτοδιοίκηση, ώστε να αναβαθμιστεί ο ρόλος του πολίτη σε δρώντα – πολίτη και όχι ψηφοφόρο μιας χρήσης. Κάποτε δυστυχώς μια μεγάλη πλειοψηφία πολιτών συμμετείχαν στα κόμματα για να «βολέψουν» τον εαυτό τους ή τα παιδιά τους, αυτό έχει παρέλθει, ο κόσμος μας έχει αλλάξει, οι νέες γενιές έζησαν μακριά από αυτές τις νοοτροπίες και έχουμε ευθύνη ως νέοι άνθρωποι να τις εξαλείψουμε. Για να γίνει αυτό, τα ίδια τα κόμματα οφείλουν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους πολίτες και τα μέλη τους. Η μαζική μας συμμετοχή σε κάθε πολιτική διαδικασία είναι η εγγύηση για την αλλαγή πορείας.

15 Μάη ψηφίζουμε ΟΛΟΙ μας και στέλνουμε ένα ηχηρό μήνυμα ότι η ΑΡΙΣΤΕΡΑ μπορεί να αποτελέσει την λύση στα αδιέξοδα των ασκούμενων πολιτικών και να γίνει η προωθητική δύναμη για την νέα ΑΛΛΑΓΗ που την έχουμε ανάγκη. 

Δρ Μιχάλης Καραδημητρίου

Εκπαιδευτικός

Μέλος Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. Μασταμπά – Ατσαλένιου

1η Μάη και σημερινή πραγματικότητα

 

Η Εργατική Πρωτομαγιά κάθε χρόνο είναι επίκαιρη, καθώς ζούμε σε ένα κόσμο που τα εργασιακά δικαιώματα χρόνο με τον χρόνο συρρικνώνονται, ενώ πολλά από αυτά (π.χ. οι 8 ώρες εργασίας) παραβιάζονται συστηματικά. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι οι νέες γενιές εργαζομένων συνήθισαν μέσα σε ένα εργασιακό καθεστώς που τους «επιβάλει» να μην γνωρίζουν αυτά τα «δικαιώματα» και να μην τα διεκδικούν. Ταυτόχρονα βέβαια είμαστε και στην εποχή που ο συλλογικός αγώνας διεκδίκησης έχει ατονήσει, τα συνδικάτα έχουν στην μεγάλη πλειοψηφία τους μετατραπεί σε γραφειοκρατικά κέντρα και ο μέσος εργαζόμενος είναι μόνος του απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Λαμπρή εξαίρεση μέσα στην συνολική αδράνεια, το κίνημα #metoo που ανέδειξε και ζητήματα «κακοποίησης» σε εργασιακό περιβάλλον.  

Η σημερινή «εργατική τάξη» ή το εργατικό δυναμικό με σύγχρονους όρους, έχει πολλαπλά χαρακτηριστικά που την καθιστούν ένα ανομοιογενές σύνολο ανθρώπων με διαφορετικά «ταξικά» χαρακτηριστικά. Περιλαμβάνει εργάτες σε βιομηχανίες, σε χωράφια, σε οικοδομές, αλλά και «εργάτες» υψηλών προσόντων σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις και πρόσφατα έχουμε και τους διαδικτυακούς «εργάτες» που δουλεύουν σε ένα στρεβλό, μη ελεγχόμενο καθεστώς τηλεργασίας. Σε γενικές γραμμές οι νέοι εργαζόμενοι έχουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο και απασχολούνται σε εργασίες που πολλές φορές απέχουν από το γνωστικό αντικείμενο σπουδών με μισθούς που είναι αναντίστοιχοι των ικανοτήτων τους. Είχαν ως γενιά την ατυχία να βγουν στην αγορά εργασίας τα τελευταία 10 χρονιά, μέσα σε καθεστώς παγκόσμιας ύφεσης που προκάλεσε η οικονομική κρίση.

 Η κρίση των περασμένων χρόνων έγινε εργαλείο για το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και τις κυβερνήσεις, ώστε να διαμορφώσουν μια νέα μορφή «ελαστικών» εργαζομένων. Η Εργασία μετατράπηκε σιγά σιγά σε Απασχόληση και ο εργαζόμενος υποχρεώθηκε να λειτουργεί με ελαστικά ωράρια εργασίας, λιγότερα δικαιώματα και χαμηλότερους μισθούς και επιδόματα. Η κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, η θέσπιση υποκατώτατου μισθού για τους νέους, το πάγωμα των αυξήσεων ανά τριετία κλπ, δημιούργησαν ένα τοξικό περιβάλλον, χωρίς βέβαια να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της οικονομίας προς όφελος της ίδιας της κοινωνίας. Έτσι είδαμε τα περασμένα χρόνια την «γενιά των 800 ευρώ» που έδωσε την θέση της στην «γενιά των 400 ευρώ» σε συνδυασμό με μια τεράστια αύξηση της ανεργίας. 

Ο εργαζόμενος και ειδικά ο νέος που ψάχνει απεγνωσμένα μια δουλειά για να νοικιάσει ένα σπίτι μόνος του και να αρχίσει να στήνει την ζωή του, έμεινε σιωπηλός και συμβιβάστηκε με ότι του έδωσαν. Η ανάγκη συλλογικής διεκδίκησης θάφτηκε μπροστά στην ανάγκη της ατομικής επιβίωσης και έτσι η ιστορία προχωρά και ξαναγράφεται διαμορφώνοντας μια «ήσυχη» εργατική τάξη που δεν έμαθε ποτέ ότι υπάρχει άλλος δρόμος. 

Στην άλλη πλευρά βέβαια υπάρχει και η εργοδοσία που είτε επέλεξε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση για να αυξήσει τα έσοδα της (χαρακτηριστικό το σύστημα πλαστών αναστολών μέσα στον covid), είτε προσπάθησε να διατηρήσει τις θέσεις εργασίας σε μια δύσκολη περίοδο μειώνοντας μισθούς, είτε οδηγήθηκε σε λουκέτο μη μπορώντας να ανταπεξέλθει στην υψηλή φορολογία και την αβεβαιότητα. Στην χώρα μας βέβαια η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα δεν απέχει και πολύ από την εργατική τάξη. Η πλειοψηφία αποτελείται από οικογενειακές επιχειρήσεις με εργαζόμενους που για χρόνια στηρίζουν μαζί με τους ιδιοκτήτες την επιβίωση των επιχειρήσεων τους.

Σήμερα βέβαια η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν νομοθετεί για αυτές τις επιχειρήσεις, αλλά για όλες εκείνες τις «αλυσίδες» που θέλουν να κάνουν εντελώς νόμιμες τις μέχρι σήμερα πρακτικές τους απέναντι στους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση σε μια δύσκολη για την κοινωνία περίοδο, προσπαθεί να νομοθετήσει την πλήρη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, να κάνει τους εργαζόμενους περισσότερο ευάλωτους στην αυθαιρεσία μερίδας εργοδοτών (με τις ατομικές διαπραγματεύσεις) και ταυτόχρονα να θέσει τα εργατικά σωματεία υπό τον «έλεγχο» της. Σε άλλες βέβαια χώρες της Ευρώπης ξεκινά πιλοτικά η εφαρμογή της τετράωρης εργασίας με τις ίδιες αποδοχές με στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων. Η Ελλάδα επιμένει να εφαρμόζει αποτυχημένες νεοφιλελεύθερες συνταγές σε ένα κόσμο που η κρίση και η πανδημία τον έχει οδηγήσει σε μια εντελώς νέα πραγματικότητα.

Στην επόμενη περίοδο οι εργαζόμενοι όλης της Ευρώπης οφείλουν να ενώσουν τις φωνές τους, να αναβαθμίσουν τα συνδικαλιστικά τους σωματεία, να διεκδικήσουν ένα νέο ευρωπαϊκό κοινωνικό συμβόλαιο που θα διασφαλίζει τα εργατικά δικαιώματα , θα θέτει το πλαίσιο για μια υγιή επιχειρηματικότητα και θα ανοίγει τον δρόμο για μια Ευρώπη που εργάζεται πάνω στην κοινωνική σταθερότητα και όχι μόνο στην τραπεζική. ΟιΕυρωπαϊκοί θεσμοί οφείλουν να λάβουν πολιτικές αποφάσεις για ένα ενιαίο νομοθετικό πλαίσιο εργασιακών δικαιωμάτων και κανόνων για τα κράτη μέλη. Η κυβέρνηση μαζί με τους εργαζόμενους και τους εργοδότες θα πρέπει να χαράξουν ένα σχέδιο που θα κάνει τις επιχειρήσεις βιώσιμες και παραγωγικές και τους εργαζόμενους δημιουργικούς και αποδοτικούς. Η ιστορία των μνημονίων έδειξε ότι για να μείνει όρθια η οικονομία πρέπει να μείνει όρθια και η κοινωνία. Δυστυχώς οι σημερινοί κυβερνόντες επιμένουν να λειτουργούν έξω από την κοινωνία βυθισμένοι στις ακραίες νεοφιλελεύθερες λογικές μιας εποχής που έφυγε αφήνοντας πίσω της κρίσεις και διαλυμένες οικονομίες. 

Δρ Μιχάλης Καραδημητρίου, Εκπαιδευτικός